τραγΟΔΟΣ

 

Τραγούδια οδοί και αοιδοί

 

Οι Αθηναίοι «δημιουργοί»  τραγουδισταί είναι εθνικισταί(Αθνηκισταί)…Κι αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς μέσα από τα (κατά)πονήματά τους  στα οποία και  υπάρχει συχνή αναφορά κάποιας οδού.  Σε είδα ξανά, ήσουν στα μαύρα ντυμένη Πλατεία Μαβίλη τέσσερις παρά, Πατησιών Και Παραμυθιού Γωνία, Στον σταυρό της Λένορμαν για ένα κακόφημο σινεμά κτλ…δηλαδή άπαξ κι αναφέρεις μία οδό γίνεσαι Αθηναίος και μην σας πω κι έντεχνος ταυτόχρονα. Ωστόσο προκύπτουν αμείλικτα ερωτήματα, όπως το γιατί(και πως) αναφερόμενος σε μια οδό ένας κάποιος δημιουργός, εμείς  αυτόματα θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε ότι επρόκειτο για Αθήνα.? «Σάββατο κι απόβραδο σου λέει  και Ασετιλίνη, στην Αριστοτέλους μια φορά…Όχι πέστε μου σείς σε ποια Αριστοτέλους αναφέρεται…Κι όμως  δεν ομιλεί για την δικιά μας( την δικιά σας) Αριστοτέλους όπως μέχρι τώρα  και τα τσιμέντα  νόμιζαν αλλά για ένα δρομάκι στου  ξέρω γω γωνία  …Δηλαδή εμείς που έχουμε Ηρώδου του Αττικού κάπου πιο πάνω από τα Λαδάδικα και είναι ένα κατουρόστενο, γιατί δεν την κάναμε τραγούδι? Θα σας άρεζε?

 

Κι από την άλλη, για μας τι υπάρχει? Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη, Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα, Γεια σου μάνα Σαλονίκη…Τι δηλαδή η Θεσσαλονίκη είναι καμιά διεύθυνση? Πως στέλνεις ασούμε κανά γράμμα σε ένα ακριτικό χωρίο και βγαίνει στο κέντρο του  ο ταχυδρόμος και  φωνάζει ονόματα. Δηλαδή τι νομίζουν ναούμ ότι και μεις βγαίνουμε στην Πλατεία Αριστοτέλους, που πάλι καλά που δεν νομίζουν ότι την λεν πλατεία Θεσσαλονίκης και περιμένουμε να λάβουμε τα γράμματα?

Τουλάχιστον ρε γαμώτο αφού γράφετε για οδούς να γράφατε και κανα τραγούδι για την οδό που ήταν το Ρετιρέ που δεν μάθαμε ποτέ,(που  δεν μάθαμε ποτέ…)