ΔΟΚΙΜΗ ΔΟΚΙΜΙΟΥ

«Τη Βρωμιοσύνη μην την κλαις εκεί που πάει να σβήσει
Να τι πετιέται από ξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου...»
Από πάντα θαύμαζα το εν λόγω ποίημα καθώς ο Γιάννης Ρίτσος καταδυκνύει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα της καταναλωτικής μας εποχής, αυτό της μαζικής παραγωγής σκουπιδιών τουλάχιστον από τους πολίτες του δυτικού κόσμου, την στιγμή που στην Κένυα πεινάνε, Χαρακτηριστικό το παραπάνω απόσπασμά το οποίο και τονίζει την διόγκωση του προβλήματος, με τα σκουπίδια πλέον να μας απειλούν κι ως ένα άλλο μυθικό τέρας να μας κυνηγούν κάνοντας και πάρτι στα στενά, όπως ένα άλλο τραγούδι πολύ παραστατικά μας μεταφέρει το κλίμα, γι αυτό και ο καιρός παρουσιάζει τόσο αλλοπρόσαλλες αλλαγές. Θυμηθείτε και τις τελευταίες απεργίες και μετά ξεχάστε τις. Τώρα αν σε κάποιους προκαλεί απορεία η ενασχόληση μου αυτή σε τούτο το πόστιον με αυτό το τόσο σύνθετο θέμα (Σκουπίδια ποίηση και Μοντεσσοριανή Εκπαίδευση-) το οποίο κι έχει απσχωλήσει κατά καιρούς την Ακαδημία Τεχνών επιστημών κι Αντικατάστασης κουζινέτων στροφάλου του Ουαγκαντούντου, από εδώ και πέρα θα προκαλεί σπόρια. Όπως εξάλλου έχει παρατηρήσει στην μελέτη του για την απόμοριο-ποίηση της αιγυπτιακής μπατανόβουρτσας ο διάσημος καθηγητής Παναγιώτης Κορδονούρης το ένα χέρι νίβει το άλλο και το άλλο χέρι νίβει το ένα. Συνοψίζοντας μπορούμε να παρατηρήσουμε και μόνο και τίποτε άλλο (σ.σ ήταν ένα έκτελεστικό απόσπασμα από την συλλογή γραμματοσήμων του κ. Μπατμανίδη, με τίτλο Lele( από τους πιο παλιούς σε όλη την Ελλαδα), το οποίο και δεν θα κυκλοφορήσει αν δεν δεθεί το κυκλοφοριακό).