ΜΑΡΙΑ ΜΑΛΑΚΑΡΕΝΑ ΠΟΥΛΕΤΕ

Η πρώτη μπλογκιακή σαπουνόπερα είναι γεγονός. Μαρία Μαλακαρένα Πουλέτε η διεθνής επιτυχία σε Τρανσυλβανία σε Τρανσαλβανία και το Ρετζίκι τώρα και στον χώρο σας με μόνο ένα ξύσιμο του δεξιού λοβού του αυτιού σας. Μείνετε συντονισμένοι…

Η κουβέρτα περί σωστού και λάθους περί δικαίων και αιδίκων, ειλικρινά με αφήνει παγερά αδιάφορο, καθώς αυτή την στιγμή το σπίτι μπάζει από παντού και στην φτωχή την κάμαρά μου και το μόνο που ζεσταίνει είναι ένα κερί αποτρίχωσης. Είναι ότι μου απέμεινε από την Μαρία. Βλέπετε φεύγοντας, και μην αντέχοντας άλλο την ανέχεια, άφησε πίσω του το δηλωτικό αυτό εργαλείο αποσύνδεσης, από την τριχοφόρο προϊστορικότητα των ανθρώπων, η οποία και μετατρέπεται σε έκδηλη υποδήλωση νοήματος στην περίπτωσή μου. Τι να θελε να πει άραγε για τούτη την τριχοευφυΐα μου , τι να ‘θελε να πιει, τι να ‘θελε ένα πλι στο μπαλκόνι μου. Ήμουν γι αυτήν πρωτόγονος; Ήμουν ένας άξεστος τριχωτός γορίλας; Ήμουν ένα σπρέι αποσυμφωριτικό για την μύτη; Αλλά και πάλι πώς να ήμουν όταν αυτή είναι ή μουν. Το ξέρε, κι εγώ το ήξερα ότι το ξερε. Δεν ήξερα όμως ότι αυτή ήξερε ότι εγώ δεν ήξερα ότι αυτή ήξερε ότι εγώ ξέρω. Δεν το άντεξε κι έφυγα.
Έτσι κατέληξα για ακόμη μια φορά μόνος κι έρημος κι άντε να βολέψεις τώρα τόσα εκατομμύρια τετραγωνικά άμμου, σ’ ένα φτωχικό δυάρι. Και κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στην ζωή μου, καταλήγω στο να εξοργίζομαι με τον φασισμό της αναπαραγωγής που ως κυταρριακή συνείδηση κατευθύνει το ανθρώπινο ων να λειτουργεί ασυνείδητα κι αναίσθητα, αλλά εμένα από πού μου ήρθε η κεραμίδα πραγματικά δεν το πήρα είδηση. Είναι βλέπεται που εγώ έπαψα να βλέπω την Τρέμη και τον Πρετεντέρη στις οχτώ γιατί από μικρός θυμόμουνα αυτό που μου έλεγε η γιαγιά μου, πως «στις εννιά του μακαρίτη άλλον έμπασε στο σπίτι». Και πραγματικά φοβόμουνα πως με την παρατεταμένη διάρκεια των δελτίων ειδήσεων λίγο ήθελε να γίνει το κακό.
Η Μαρία Μαλακαρένα Πουλέτε, αυτό ήταν το πλήρες ονοματεπώνυμό της μιας και ο πατέρας της ήταν Αργεντίνος(Ηλιόπουλος, το πατρικό της μάνας της), ήταν μία κλασάτη δεσποινίς ετών 29 και μόνο. Η αριστοκρατική της καταγωγή εμφανής σε κάθε της κίνηση καθώς η οικογένεια των Πουλέτε, σε καμία περίπτωση δεν ήταν τυχαία στην Αργεντινή, αλλά τροχαία. Κι αυτόν τον αέρα είχε μεταφέρει μαζί της με αποτέλεσμα να υπάρχει μπέρδεμα κάθε που φυσούσε Βαρδάρης, στην κυκλοφορία των ανέμων.
Θυμάμαι την μέρα όπου την προποείδα, είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου . Για αυτό και είχα κατέβει στο περίπτερο να αγοράσω massτύχες κι εκείνη πέρασε από μπροστά μου, αλλά εγώ δεν μπόρεσα να τη δω γιατί κοιτούσα πίσω μου καθώς είχε κολλήσει στο παντελόνι μου μία τσίκλα. Αυτή μου μίλησε πρώτη, δείγμα του αυθορμητισμού της και του αγκοπ λεξάριστου χαρακτήρα που σπάνια συναντάς σε τσίκλες.
«Ε δεν θα με δεις να περνώ μπροστά σου, τζάμπα ανεμίζω τα μαλλιά μου»
Ταράχτηκα που ένα τέτοιο ονειρικό πλάσμα απευθυνόταν σε μένα, αν και εκείνη την στιγμή θα προτιμούσα, να μην είχε χρειαστεί να βγω από το σπίτι για να αγοράσω ακόμη ένα πακέτο τσιγάρα ή και δύο πακέτα τσιγάρο. Αυτό μένει πάντα αδιευκρίνιστο, ενώ η Μαρία δε μένει.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΕΡΓΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΚΟΒΕΤΑΙ ΣΤΑ ΤΡΙΑ

Δεν ξέρω αν σας το είπα αλλά είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη, αυτή την ερωτική πόλη την πιο ερωτική όλου του κόσμου. Και πραγματικά η υποδοχή του κόσμου είναι κάτι το ανεπανάληπτο καθώς είναι γνωστό
Ότι το κοινό της Θεσσαλονίκης, είναι το πιο δύσκολο και απαιτητικό κοινό αλλά όταν το κερδίσεις, έστω και με μισό μηδέν σ’ αγκαλιάζει με την αγάπη του, ή σ’ αγκαλιάζει για να σου κάνει κεφαλοκλείδωμα . Γι αυτό θα ήθελα για ακόμη μια φορά όλοι μαζί να αγκαλιαστούμε, έστω και ψηφιακά, ή αν αγκαλιάστε όποιον έχετε εκεί γύρο σας, τον ίδιο το πιτόγύρο σας δεν χρειάζεται να είμαι μόνος εγώ αυτός που λαμβάνει την θαλπωρή και την ζεστασιά της αποδοχής σας, ας είναι και ο διπλανός/η (τα πάντα κάνω για να γαμήσετε….)
Έλεγα λοιπόν πόσο χαρούμενος είμαι που βρίσκομαι, ζω και εκπληρώνω τις αποστολές μου στην Θεσσαλονίκη στη νύφη του Θερμαϊκού. Περνάμε καλά κι αυτό φαίνεται. Μπερδεύτηκα αυτό είναι για άλλη χρήση, αύριο για την Mενεγάκη . Η νύφη λοιπόν του Θερμαϊκού η Σαλονίκη μας, αλλά πάντοτε είχα μία απορία. Ποιος ήταν ο γαμβρός ; Γιατί τόσα χρόνια ξέρουμε μόνο τον πεθερό; Κι αν δεν υπάρχει γαμπρός να της βρούμε επειγόντως έναν μια χαρά κορίτσι είναι, δεν μπορεί να μένει στο ράφι. Από Πανόραμα και πάνω…
Και δεν θέλω να ακούω βλακείες για υποτιθέμενα προβλήματα του στυλ μία από τις πόλεις με τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργείας κ.α. Καταρχήν η ανεργία δεν αποτελεί πρόβλημα.
Αυτοί που τα λένε αυτά είναι γιατί δεν έχουν καταλάβει τι πραγματικά συμβαίνει. Τι παίζεται γύρο τους, εμ αυτά δεν τα λέει ο Λιακόπουλος. Ίσως γιατί τα αγνοεί και ο Βλαδήμηρος.
Στο θέμα της ανεργίας με μεγάλη μου χαρά διαπιστώνω την ακραιφνή παρουσία πραγματικής πολιτικής βούλησης, την αμέριστη βοήθεια όλων αυτών των αγιών(κάνω το σταυρό μου $) ανθρώπων των αφεντικών(που ο αλογοσκούφης να μου κόβει ένσημα και να τους δίνει offshore) που αν δεν υπήρχαν κι αυτοί να κλείνουν τις επιγχηρήσεις τους, τώρα θα ήμασταν όλοι αναγκασμένοι να δουλεύουμε και φυσικά δεν θα μπορούσε κανείς να παραβρεθεί και στην σημερινή διαδικτυακή χοροεσπερίδα μας, γιατί δεν φαντάζομαι να είστε από αυτούς που δουλεύουνε. Στόχος λοιπόν, με την αμέριστη συμπαράσταση όλων των φορέων είναι το ποσοστό ανεργίας στην Θεσσαλονίκη, που βρίσκεται στο φτωχικό και παρακατιανό 20%(θα μας περάσουν και για τίποτα φτωχόμπινέδες, όχι τίποτε άλλο) να αγγίζει το απόλυτο μέγεθος της τάξης του 100 %. Είδατε πως νοιάζονται γι όλους μας. Έτσι θα καταφέρουμε να φτάσουμε την πραγματικά ουτοπική και αταξική κοινωνία όπου κανείς δεν χρειάζεται να δουλεύει, ούτε και τα ταξί βέβαια, καθώς άπαντες θα είναι άνεργοι. Η απόλυτα ιδεατή μορφή μιας κοινωνίας, ακόμη και σε θρησκευτικό επίπεδο η φάση του «καπιταλγιασμού» (όπως είδαμε και πρόσφατα εξάλλου) Και προσέξτε πως έχει το σχέδιο, το οποίο δεν ολοκληρώνεται εδώ.
Είναι γνωστό το μοτό «Θα κατέβω στην Αθήνα να βρω καμία δουλειά» ε;
Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Στην πράξη αυτό γίνεται. Γιατί είναι μέρος του σχεδίου, αυτό είναι το κόλπο. Το θερμαϊκό κόλπο. Να μαζευτούν όλοι οι υπόλοιποι και οι ιππόκαμποι, στην Αθήνα, να δουλεύουν αυτοί και μεις φυσικά να καθόμαστε και να απολαμβάνουμε τις χαρές τις αταξικής θάλασσας, όπως μας είχε υποσχεθεί κι ο Πελεκάνος Μαρξ κι αυτό το καλοκαίρι.
Κορόϊδα χαμουτζήδες

ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ

Αυτό από το οποίοι ανέκαθεν έπασχε η χώρα( εκτός από το σκορβούτο) ήταν η έλλειψη επαγγελματικού προσανατολισμού, ο οποίος βέβαια, θα τίθονταν σε λειτουργική βάση από τα πρώιμα σχολικά χρόνια. Δεν ξέρω αν θυμάστε ένα εκπληκτικό μάθημα στο γυμνάσιο το Σ.Ε.Π, το οποίο όμως σαφώς και δεν συντελούσε τον άνωθεν ρόλο. Βέβαια μετά από χρόνια αντιλήφθηκα ότι επρόκειτο πολύ απλά για αναγραμματισμό στο όνομα της περιβόδητης πανκ μπάντας από την Καλιφόρνια SPE(Sexoualika Peinasmenoi Eparhiotes ή αλλιώς Sexual Ηungry Rednecks) η οποία και μετακόμισε στην δεκαετία του ογδόντα στα Γρεβενά και επειδή φυσικά αυτό αποτελούσε πολύ μεγάλη τιμή για την χώρα μας, το υπουργείο παιδείας τότε, καθιέρωσε το συγκεκριμένο μάθημα μελέτης, ανάλυσης, αναζήτησης, αυτογνωσίας, πάνω σε τραγούδια όπως το «Γίνομαι ένα με το ρήγος(ναι αυτόν που γδύνεται στα περιοδικά) και το σπέρμα» και 23 ακόμη αποτυχίες. Φυσικά η πρωτοπορία που επέδειξε η εν λόγω μπάντα, αποτέλεσε «κόκκινο πανί» στους συντηρητικούς κύκλους της Δεξιάς(παλάμης) και προκάλεσε παρά πολλές αντιδράσεις, κυρίως από την εφαπτομένη και το τόξο. Αντίθετα στην θέση του επαγγελματικού προσανατολισμού, προκρίθηκε(με 1-0 στην παράταση ), η διδασκαλία του επαγγελματικού προσαναματολισμού, όπου οι νεαροί μαθητές διδασκόταν την τέχνη του κάρβουνου για την μετέπειτα πορεία τους ως πωλητές σουβλακίου και λουκανακίου στις ούτε καν τίνες.

Θύματα λοιπόν αυτής της έκλειψης πολιτικής, έπεσαν χιλιάδες νέοι, οι οποίοι και εγκλωβίστηκαν σε λύσεις του «βρε ας έχεις ένα χαρτί και βλέπεις τι θα κάνεις» «ο γιος της κυρ-κούλας περισσότερο μυαλό από σένα έχει;» τι; ζωγράφος θες να γίνεις;, άντε πάνε μάθε καμιά τέχνη λέω εγώ» και πολλά άλλα
Δεν σας κρύβω ότι θύμα υπήρξα κι εγώ. Ναι θα μου πείτε γιατί το λες εσύ αυτό κότζακ-μάν σούπερ ήρωας, και σας απαντώ ότι αν δεν το έλεγα εγώ ποιος θα το έλεγε, αφού δεν θα ήταν εγώ. Μην νομίζεται πάντως, και το επάγγελμα του σούπερ ήρωα αντιμετωπίζει έντονη κρίση τον τελευταίο καιρό, μιας και ο ανταγωνισμός εντός του καπιταλιστικού συστήματος είναι αδυσώπητος. Δε λέω υπήρξε και μία περίοδος όπου το επάγγελμά μας γνώρισε μεγάλη άνθηση, ωστόσο το άνοιγμα των συνόρων κι άνοδος στην τιμή της μπουγάτσας , έφερε πάρα πολύ κόσμο στην αγορά εργασίας, όπως ο Ψωμιάδης, ο Παπαγεωργόπουλος( το οποίο βέβαια είναι το ίδιο πρόσωπο, καθώς ο ένας είναι παντού κι ο άλλος πουθενά, σαν το γιν και το γιανκ το κακό και το κακό, τον Μπόλεκ και τον Λόλεκ, τον Φραπέμεγάλα κ.λ.π) ο Κούγιας(αυτός είναι παραπάνω από ένα πρόσωπο) και λοιποί πλέον συνάδελφοι.

Πραγματικά δεν ξέρω, βρίσκομαι σε μία φάση περισυλλογής περιγραμματοσήμων, σχετικά με τις επιλογές μου και δεν ξέρω, αν όντως ο δρόμος που διάλεξα είναι ο σωστός ή αν έπρεπε να στρίψω αριστερά στο προηγούμενο φανάρι. Ωστόσο την απόφασή μου την έχω πάρει. Ε ναι λοιπό θα γίνω μοναστήρι. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος επειδή θα είμαι μόνος μου θα γίνω μόνοστηρι. Είναι όπως το monokini. Υπάρχει το bikini και το μονοκίνι υπάρχει, το μοναστήρι και το μόνοστηρι(ναι καλά καταλάβατε οι τρούλοι μου θα είναι τόπλες). Επιπρόσθετα για όσους το επιθυμούν υπάρχει και το biστήρι, για αμφιλεγόμενους μοναχούς, το μούνοστηρι, για τις καλόγριες( όχι δεν είναι σεξιστικός ο διαχωρισμός, θα σας εξηγήσω αργότερα και φυσικά το ψυστήρι, όπου μαζεύονται όλα τα καμάκια για να διαλογιστούν και να συνδιαλαγούν με τα θεία και με την θεία του κολλητού τους. Και σωστά μαντέψατε, ότι τις συγκεκριμένης ιερατικής ομάδας, ηγείται ο Στάθης Ψάλτης. Πως νομίζεται εξάλλου ότι προέκυψε το επίθετο αυτό; Θα πρέπει να συμπληρώσω σε αυτό το σημείο ότι ο πάτερ Στάθης, είναι ιδιαίτερα Καλίφορνος, κατάγεται δηλαδή από την ίδια περιοχή με τους ΣΠΕ.
Εξάλλου θα πρέπει κι εγώ κάποια στιγμή να σοβαρευτώ και να νοικοκυρευτώ και να εξασφαλίσω τα τέσσερα μελλοντικά μου παιδιά, για τα οποία κι έχω ιδρύσει την Μονή Bat-ο-παιδίου. Κι ελπίζω να κοπάσει ο αδικαιολόγητος αυτός θόρυβος που έχει ξεσπάσει(γιατί δεν μπορώ να διαβάσω συν τις άλλοις) και μετά… Βιστονείδατε τον Παναή

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΕΡΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ

Με αφορμή το φεστιβάλ ΚΝΕ το οποίο και κλείνει τις πύλες του, κι όσοι προλάβατε να βγείτε καλώς, δεν θα μπορούσα παρά να σταθώ, με ένα μικρό στιχουργικό αφιέρωμα στην πολιτική μορφή της μεγάλης παράταξης της πρωτοπορίας(και του Μπαρμπουνάκη). Δεν θα αναλύσω τους λόγους γιατί όλοι θα έπρεπε να είμαστε ΚΚΕ, αυτά μπορούν να γίνουν κάλλιστα στις θεματικές βραδιές που θα διοργανώσει το κόμμα, εφόσον έλθει στην εξουσία, στα εξωτικά Γκούλακ της Σιβηρίας. Έως τότε θα μπορούμε όλοι μαζί να τραγουδάμε στο μπάνιο παρέα με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ο οποίος ταγμένος στους σκοπούς της επανάστασης, θα επισκέπτεται τα σπίτια μας, μετά την αγορά 1600000 κουπονιών ενίσχυσης και συμμετοχής σε 45 πικετοφλωρίες και θα μας συνοδεύει στις καλλιτεχνικές μας αναζητήσεις, τρίβοντας την πλάτη μας, με το μυτοσφούγγαρο και σκουπίζοντας το popουδάκι μας όταν κάνουμε τα ΚουΚουΕάκια μας



Ήταν το δέκα το δεκαεφτά (Λαλαλαλαλα-λαλεο)
Ήσουν ο Τρότσκι ήμουν ο Μαρξ (Λαλαλαλαλα-λαλεο)
Ήταν κι ο Πλιάτσικας απ’ τους Πυξ Λαξ (Λαλαλαλαλα-λαλεο)
Κι όλοι μαζί σε μια έρημη πλαζ τρώγαμε Γαλέο

(Ρεφρέν)

Λαλαλα-λεο Λαλαλα-λεο
Για επανάσταση λέω (δις-εκατομμύρια)



Ήταν ο Μάης του 68 (Λαλαλαλαλα-λαλεο)
Ήμουν ο Σατρ ήσουν η Σιμόν (Λαλαλαλαλα-λαλεο)
Τότε που τα κάνανε γυαλιά καρφιά (Λαλαλαλαλα-λαλεο)
Και τον Γαλέο τρώγαμε σκορδαλιά (Λαλαλαλαλα-λαλεο)


Λαλαλα-λεο Λαλαλα-λεο
Για επανάσταση λέω (δις-εκατομμύρια)

Ήταν στην Κούβα λίγο πιο παλιά (Λαλαλαλαλα-λαλεο)
Μέσα στις νύχτας την σιγαλιά (Λαλαλαλαλα-λαλεο)
Ήσουν ο Κάστρο ήμουν ο Τσε (Λαλαλαλαλα-λαλεο)
Και τον γαλέο τρώγαν μύγες τσε-τσε (Λαλαλαλαλα-λαλεο)


Λαλαλα-λεο Λαλαλα-λεο
Για επανάσταση λέω (δις-εκατομμύρια)

Και μια παρένθεση ποιητική (Λαλαλαλαλα-λαλεο)
Γιατί πιο πάνω η ρήμα ήταν πεζή (Λαλαλαλαλα-λαλεο)
Για τον Τσε την μύγα τσε-τσε (Λαλαλαλαλα-λαλεο)
Το άλλο που βρήκα ήταν το τσεκεράου τσε(check it out check) (Λαλαλαλαλα-λαλεο)

Λαλαλα-λεο Λαλαλα-λεο
Για επανάσταση λέω (δις-εκατομμύρια)

Με πλέον πάνε χρόνια πολλά (Λαλαλαλαλα-λαλεο)
Και δεν θυμάσαι τίποτε πια (Λαλαλαλαλα-λαλεο)
Τι κι αν σου πήρα Τσελεμεντέ (Λαλαλαλαλα-λαλεο)
Δεν έχω φάει από τότε ποτέ (Λαλαλαλαλα-Γαλέο)


Λαλαλα-λεο Λαλαλα-λεο
Δεν έχω φάει Γαλέο
Λαλαλα-λεο Λαλαλα-λεο
Αχ θυμάμαι και κλαίω

ΣΗΜΕΡΑ ΓΑΜΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ

Θα μου πείτε είναι η ηλικία. Θα σας πως είναι η ηλικία. Κι όλοι μαζί θα αναφωνήσωμεν ζήτω το έθνος, για ακόμη μια φορά αφού είμεθα εξάλλου ιδιαιτέρως γνωστοί για τα εθνικόφρονα αισθήματά μας, ε ξούτ, κι η χρίσης της καθαρευούσης(Καμιά σχέση με την καθαρή, των ελλήνων πρωταθληταράδων αυτή είναι με μπλε και πράσινους κόκκους) . Κάπως έτσι φαίνεται ότι θα σκέφτηκαν γνωστοί και φίλοι και μη εξαιρετέοι, οι οποίοι τα τελευταίους μήνας εισήλθαν εις γάμων κοινωνίαν, μετά τις επί χρόνια συμβίους τους, αλλά χωρίς την χρήση καθαρεύουσας. Πράγμα το οποίο να σας πω εδώ που τα λέμε ψέματα με έχει βάλει κι εμένα σε περίεργες σκέψεις, όπως αυτός που ρεύεται και ομιλεί την συγκεκριμένη διάλεκτο, καθαρεύεται; Ή το αν οι γάιδαροι στην προκειμένη περίπτωση ονειρεύονται; . Anyway που λεν και στο χωρίο του αυτός δεν είναι ολονώνε ο προορισμός; Γιατί να μην βρω κι εγώ ένα μπλογκ να συνεισφέρω με την σειρά μου κι εγώ στην διαιώνιση του είδους. Ποιος άραγε θα μου φέρει ένα ποτήρι gigabyte στα γεράματα; Εσύ;
Εν πάση περιπτώσει θα ήθελα ευχηθώ σε άπαντες τους νυμφευθέντες βίον ανθόσπαρτων, αν και μεταξύ μας η Sparty είναι μία από τις χειρότερες πόλεις που έχω επισκεφθεί, ενώ δεν θα μπορούσα να πω ότι εντυπωσιάσθηκα κι από τα φυτά της, σε αντίθεση με την Καλαμάτα. Αυτό πάντως που διαπιστώνω μετά λύπης μου, από την αυτούσια παρουσία μου και από τις αναφορές των κατασκόπων μου, είναι ότι δεν απλώνεται και δεν κουνιέται το πατροπαράδοτο σεντόνι εις το μπαλκόνι του δωματίου των νεόνυμφων, γεγονός που με δυσαρεστεί ιδιαίτερα. Εμείς δηλαδή πότε θα παίξουμε Champions League; Παρακάτω παραθέτω μερικούς λόγους οι οποίοι μπορούν να σας συγκινήσουν εσάς τα μπακούρια (τους φίλους του μπάκα δηλαδή) και να σας οδηγήσουν στο να πάρετε την μεγάλη απόφραξη της ζωής σας.

ΥΓ: Μία προσφορά του γραφείου συν-ικεσίων «Και του χρόνου»

ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙΣ
1. Για να φύγεις από το σπίτι των γωνιών σου
2. Για να έρθεις στο σπίτι των γωνιών σου
3. Για να πας στο σπίτι των γωνιών του/της
4. Για να έρθουν οι γονείς σπίτι σας
5. Για να μαζέψεις δώρα που θα πας σε άλλους γάμους
6. Για να αποκτήσεις έναν γάιδαρο
7. Για να τον δέσεις μετά τον γάιδαρο(εξάλλου επιδοτείται και με 1500 ευρώ τον χρόνο από την ευρωπαϊκιά ένωση αν δεν κάνω λάθος)
8. Για να πας ταξίδι στο Πουκέτ
9. Για να γλιτώσεις τα μπουκέτ, από το σόι της νύφης αν είσαι άνδρας
10. Για να πετάξεις το μπουκέτ με τα λουλούδια αν είσαι γυναίκα
11. Για να βάλεις επιτέλους νυφικό ( και για γυναίκες και για άντρες)
12. Για να μπορείς να κλάνεις να ξύνεις την μύτη σου να ρεύεσαι να χέζεις με ανοιχτή την πόρτα, αν είσαι γυναίκα
13. Για να δεις πως είναι από μέσα μία εκκλησία
14. Για να χωρίσεις μετά
15. Για να κάνεις καναπεδάκι
16. Για να κάνεις κανατραπεζάκι
17. Για να κάνεις το σαλονάκι
18. Για να έχουν ουσία οι φίλοι από τον στρατό
19. Για να έχουν ουσία οι φίλες από το γυμναστήριο
20. Για να πάρεις και δεύτερη τηλεόραση

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΙΝΕΖΙΚΗ

Το μακεδονικό ζήτημα βρίσκεται εδώ και καιρό και πάλι στο επίκεντρο της επικαιρότητας, με τις απόψεις πάμπολλές, αλλά όλες τις προσεγγίσεις και τις αναλύσεις να βρίσκονται σε ένα πολύ λάθος πεδίο. Κι αυτό βέβαια συμβαίνει γιατί ελάχιστοι είναι αυτοί που πραγματικά γνωρίζουν πως η Μακεδονία είναι Κινεζική. Παρακάτω σας παραθέτω ένα μικρό χρονικό, όσον αφορά το θέμα της ονομασίας, σε συνάρτηση με τις κινεζικές αναδιαμφισβήτητες επιδιώξεις και κτήσεις. Για αυτό και χρήσιμη είναι η παράθεση ενός αποσπάσματος από βιβλίο του βαλκανιολόγου Σπύρου Σφέτα για το μακεδονικό ζήτημα

…Πάντως στο εσωτερικό οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες είχαν ωριμάσει για δυναμική αναμέτρηση με το καταπιεστικό καθεστώς. Πολύ χαρακτηριστικά αποτύπωνε την κατάσταση αυτή ο πρόξενος στο Μοναστήρι Κουζές Πεζάς, όταν στις αρχές του 1901 έγραφε ότι «και Κινέζοι πράκτορες εάν ενεφανιζόντο σήμερον εν Μακεδονία υπισχνούμενοι ελευθερίαν εις τους Χριστιανούς θα προσείλκυαν τας συμπάθειας αυτών». Σε ανάλογα συμπεράσματα προέβαινε και ο μητροπολίτης Μογλενών...

Κι ακριβώς σε αυτό το έτος συναντάμε την πρώτη ίδρυση ΠΡΟΠΟτζίδικου, στον χώρο της Μακεδονίας, καθώς οι πρώτοι που στάλθηκαν από την χώρα της Άπω Ανατολής ήταν Κινέζοι πράκτορες ΠΡΟΠΟ. Αυτό που λίγοι γνωρίζουν είναι ότι το αρχικό όνομα της Μακεδονίας ήταν Μαονία, εκ του ονόματος του μεγάλου τιμονιέρη, ο οποίος εκείνη την περίοδο μόλις είχε γεννηθεί, αλλά πρωτύτερα βρισκόμενος σε ένα μεταβατικό στάδιο ζωής, προτού λάβει την μορφή με την οποία όλοι τον γνωρίζαμε, ήταν κρόκος(ελληνικό safran) στην Κοζάνη, το γνωστό φυτό, που ως γνωστόν καλλιεργείτε παγκόσμια μόνο στην συγκεκριμένη περιοχή της Μακεδονίας.. Κάτι που φυσικά αποδεικνύει περίτρανα την κινεζικότητα της Μακεδονίας. Πάντως το 1901 ο Μάο ήταν ήδη πέντε χρονών και πήγαινε στα ΠΡΟΠΟνήπια, αν αυτό σας λέει κάτι

Για να φτάσουμε στο τελικό όνομα Μακεδονία περάσαμε από πολλά στάδια εξέλιξης, καθώς στα πλαίσια διαπραγματεύσεων για την ονομασία του συγκεκριμένου γεωγραφικού χώρου, στο τραπέζι τέθηκαν και τα Μασονία, Μασοσονία( τα τρία ζευγάρια 5 ευρώ) το οποίο παραπέμπει απευθείας στα της κινεζικής προελεύσεως της Μακεδονίας, Μακαρονία, δημιουργήθηκε ένταση με τους Ιταλούς, για να φτάσουμε στο τελικό Μακεδονία, με το προσθετικό ΚΕΔ, να αντιστοιχεί στην γνωστή μας Κεντρική Επιτροπή Διαιτησίας, η οποία ήταν κι αυτή που ανέλαβε κύριο ρόλο στις προσπάθειες επίλυσης του ζητήματος, σφυρίζοντας πέναλτι στο 90΄. Έτσι γίνεται αντιληπτό πως Ελλάδα και FYROM αερίζουν (ερίζουν δηλαδή αερολογώντας) για ένα όνομα στο οποίο καμία από τις δύο χώρες, δεν έχει ούτε το παραμικρό αέρεισμα (βλ. πιο πάνω σε αυτό). Αποτέλεσμα όλης αυτής αερολογίας, είναι να βρομάει και πάλι κλανιά ο Θερμαϊκός.

*Στο επόμενο γιατί ο Βουκεφάλας ήταν Ζάσταβα

*Στην φωτό διακρίνουμε μία αρχαιομακεδονοκινέζα, με την παραδοσιακή στολή του τόπου της. Η αρχαιομακεδονοκινέζα αυτή ήταν στην προηγούμενή του ζωή ο γνωστός Hip-hop καλλιτεχνής Tupac shakur. Το λέει εξάλλου κι η επιγραφή «it is an ancient too pack photo».

ΒΡΕΙΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ

ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑ ΘΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΤΟΥ EURO 2008

Τις μέρες αυτές όλη η Ευρώπη κι όχι μόνο βρίσκεται καθηλωμένη, μπροστά στους τηλεοπτικούς της δέκτες, τουλάχιστον όσων αφορά τα εκατομμύρια εκείνων, που δεν μπορούν να βρεθούν σε Αυστρία και Ελβετία, όπου και διεξάγεται η τελική φάση του Euro 2008. Στα γήπεδα λοιπόν, όχι μόνο η Ελλάδα, κατά τον Διονύση Σαββόπουλο, αλλά και η γείτονας μας Τουρκία, αναστενάζει, αφού αμφότερα τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα των δύο χωρών, συμμετέχουν στα τελικά της διοργάνωσης. Μάλιστα οι δύο ομάδες ήταν αυτές που κατάφεραν να κερδίσουν το «εισιτήριο», για την δεύτερη τη τάξη μεγαλύτερη γιορτή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου μετά το μουντιάλ, συμμετέχοντας στον ίδιο προκριματικό όμιλο. Κάνοντας μία μικρή αναδρομή, στην όλη διαδικασία που προηγήθηκε, μέχρι να φτάσουν οι δύο χώρες να αγωνίζονται στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας, ασφαλώς και θα σταθούμε στις δύο αναμεταξύ τους αναμετρήσεις.

Όχι απλά ένα παιχνίδι

Σαφώς και μία ελληνοτουρκική αναμέτρηση, έστω και αθλητικού επιπέδου, πόσο μάλλον όταν αυτή διεξάγεατι εντός του ποδοσφαιρικού τερέν, πάντα κεντρίζει το ενδιαφέρων και ξεσηκώνει τα πάθη αλλά ακόμη και τα μίση σε σημαντικά κομμάτια του πληθυσμού των δύο λαών. Γιατί όμως το ποδόσφαιρο; Γιατί το ποδόσφαιρο, είναι το άθλημα που παίζεται περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στη γη. Είναι τόσο ισχυρή και πολυεπίπεδη η επίδρασή του στη κοινωνία που δεν μας επιτρέπει να το προσπερνάμε έτσι εύκολα. Κι αυτή του ακριβώς η επίδραση, είναι που κάνει τα πράγματα να ξεφεύγουν από τους αγωνιστικούς χώρους και το παιχνίδι σιγά σιγά , παύει να είναι απλά ένα παιχνίδι. Από αριστοκρατική ψυχαγωγία που ήταν στο ξεκίνημά του μετατράπηκε στο πιο λαοφιλές άθλημα για την εργατική τάξη. Οι πρώτες λαϊκές ομάδες είναι οργανωμένες από εργάτες σε σιδηροδρομικούς σταθμούς λιμάνια μεταλλεία.

Έτσι βάδιζε ανέκαθεν το ποδόσφαιρο, με τις αντιφατικές του πλευρές, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, φτάνοντας στη σημερινή μορφή όπου οι ποδοσφαιριστές είναι καλολαδωμένες μηχανές που μπαίνουν στο παιχνίδι με αυστηρές οδηγίες, μοιάζουν περισσότερο με μοντέλα παρά με αθλητές, κάνοντας τα πάντα για τη νίκη . Πόσο μάλλον όταν αυτή η νίκη η ήττα μπορεί να έρθει κάτω από το βάρος μία «εθνικής φανέλας»

Ποδόσφαιρο και πολιτική

Το ποδόσφαιρο εμφανίζεται κατά περιόδους να λειτουργεί ως υποκατάστατο της πολιτικής και αξιοποιείται για πολιτικές επιδιώξεις που επενδύουν στον εθνικισμό και στο σωβινισμό. Ο χαρακτήρας του παιχνιδιού, που το καθιστά εκπρόσωπο τον τοπικών, περιφερειακών και εθνικών συλλογικοτήτων, γίνεται ευεπίφορο “όπλο” στα χέρια όσων θέλουν να προωθήσουν πολιτικές επιλογές αποκοιμίζοντας τις μάζες ή ακόμα χειρότερα, κατευθύνοντάς τες μεθοδευμένα σε αντιδραστικές ατραπούς μέσω του φανατισμού. Κάτι που βέβαια ισχύει και στο σύνολο του αθλητισμού. Αρκεί να θυμηθούμε τη ναζιστική Ολυμπιάδα του 1936 στο Βερολίνο, τα μποϊκοτάζ των Ολυμπιακών Αγώνων στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, την τρομοκρατική επίθεση στους Ολυμπιακούς του Μονάχου το 1972. Και το ποδόσφαιρο, ειδικότερα, έχει δώσει πολλές φορές τη δυνατότητα να εκφραστούν πολιτικές, κοινωνικές και εθνικές αντιθέσεις. Ο Μουσολίνι, για παράδειγμα, χρησιμοποίησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934 για την προώθηση του φασιστικού ιδεώδους και της προσωπικής του ισχύος. Το 1970 εξάλλου ξέσπασε πραγματικός πόλεμος με χιλιάδες νεκρούς με αφορμή έναν ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ Ονδούρας και Σαλβαδόρ στα προκριματικά του Μουντιάλ.

Από την άλλη τα κράτη κι αυτό δεν είναι τωρινό φαινόμενο επενδύουν στις αθλητικές τους επιτυχίες με οποιοδήποτε κόστος κι αν έρχονταν αυτές, πρόσφατο και το παράδειγμα με το σκάνδαλο του ντόμπινγκ στην Άρση Βαρών. Πέρα από τα εθνικά σύμβολα που κυριαρχούν στις κερκίδες, στο γήπεδο μεταφέρονται συμβολικά οι εθνικές συγκρούσεις. Παραδοσιακοί «εχθροί» ξαναζούν μέσα από τον ποδοσφαιρικό αγώνα την αντιπαλότητά τους. Τα «αδύναμα» έθνη βρίσκουν την ευκαιρία μέσα από μια ποδοσφαιρική νίκη να νιώσουν ότι νικούν και ταπεινώνουν τον «ισχυρό» τους αντίπαλο - όπως συνέβη με τους αγώνες Ιράν-ΗΠΑ στο μουντιάλ του 1998 ή Γαλλίας-Σενεγάλης στο παγκόσμιο κύπελλο του 2002. Το γκολ βιώνεται ως πράξη εθνικής αξιοπρέπειας. Με αυτόν τον τρόπο προπαγανδίζετε μια φαντασιακή εύρυθμη εσωτερική λειτουργία του κάθε κράτους και ταυτόχρονα, προσφέρεται στον απλό φίλαθλο, ένα στρεβλό αίσθημα ομοιογένειας κι εθνικής ανάτασης όπως π.χ συνέβη και το 2004 όταν η Εθνική Ελλάδας στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, «κατεβάζοντας», μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας μας στους δρόμους.."

Ποδοσφαιρική διπλωματία

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν είναι δυνατό να χρησιμοποιηθεί το ποδόσφαιρο για την προώθηση διμερών σχέσεων συνεργασίας μεταξύ κρατών και φιλειρηνικής πολιτικής. Κάτι που ίσως πλέον πολλοί να μην θυμούνται είναι ότι Ελλάδα και Τουρκία διεκδίκησαν από κοινού την διεξαγωγή της τελικής φάση του Euro 2008, πίσω στο 2000, μία κίνηση κατά πολλούς ενταγμένης, στην «μεταδιπλωματία»… των σεισμών. Βέβαια οι δύο χώρες από το 1999 και μετά εισήλθαν σε μία νέα φάση προσέγγισης κι ίσως η συνδιοργάνωση ενός αθλητικού γεγονότος, ή έστω η διεκδίκηση του, ήταν κι ένα μέρος της πολιτικής σύμπραξης των γειτονικών κρατών. Και τότε η κίνηση αυτή, είχε γίνει δεκτή από μερίδα του κόσμου αλλά και των μέσων ενημέρωσης, το λιγότερο «μουδιασμένα», αφού κατά πολλούς το θέμα ήταν πολιτικό και δεν μπορούσε να παραμεριστεί για χάριν του αθλητισμού, εντάσσοντας μέσα στο παιχνίδι και την Κύπρο, αλλά κι όλα τα εθνικά ζητήματα που χώριζαν και χωρίζουν τις δύο χώρες. Αντιδράσεις φυσικά υπήρξαν κι από την πλευρά των Τούρκων κι έτσι οι μόνοι που ουσιαστικά φάνηκαν πραγματικά να υποστηρίζουν το όλο εγχείρημα ήταν οι ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες των δύο χωρών. Αξίζει όμως να σημειωθεί πως την πρόταση για συνδιοργάνωση είχε καταθέσει αρχικά η Τουρκική Ομοσπονδία, για να λάβει την αρνητική απάντηση της αντίστοιχης ελληνικής και να επανέλθει εκ νέου με νέα βελτιωμένη πρόταση, θυμίζοντας κατά κάποιο τρόπο διπλωματικές διαπραγματεύσεις με οφέλη αλλά και «παραχωρήσεις». Έτσι ίσως η απάντηση στο αρχικό ερώτημα να είναι αρνητική . Το ποδόσφαιρο εκπροσωπεί τις αξίες των σύγχρονων κοινωνιών που τονίζουν τον συναγωνισμό, την επίδοση και την ισότητα των ευκαιριών. Έχει χαρακτηριστεί «όπιο του λαού» και έχει περιγραφεί ως «σύγχρονη θρησκεία», όπου τα γήπεδα λειτουργούν ως σύγχρονοι «καθεδρικοί ναοί». Οι μεταφορές αυτές προσπαθούν στην ουσία να ερμηνεύσουν την έντονη συναισθηματική εμπειρία του θεατή ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, το συναρπαστικό συλλογικό βίωμα της κερκίδας, το πάθος και την αφοσίωση του οπαδού της ομάδας. Άρα εκ προοιμίου θα φάνταζε πολύ δύσκολη μία σύμπλευση Ελλήνων και Τούρκων με φόντο τον αγώνα

Εν αρχή ήτο ο Παναθηναϊκός

Έτσι λοιπόν συνειδητά ή ασυνείδητα μια αναμέτρηση Ελλάδας Τουρκίας, για πολλούς δεν μπορεί να φαντάζει ως απλά και ένα μόνο παιχνίδι. Στην αρχή λοιπόν ήταν ο Παναθηναϊκός και λίγο πριν την αρχή ο Άρης στο Μπάσκετ. όταν στον τελικό του κυπέλλου κυπελλούχων ομάδων μπάσκετ στο Τορίνο το 1993 με αντίπαλο την Εφές Πίλσεν, λίγο μετά την λήξη της αναμέτρησης παίκτες και φίλαθλοι των δύο ομάδων αντί χειραψίας αντάλλαξαν μπουνιές και κλωτσιές. Ποδοσφαιρικά ουδέποτε σε εθνικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο ομάδες από τις δύο χώρες «συγκρούστηκαν» σε επίσημη διοργάνωση. Για να φτάσουμε στις 31Οκτωβρίου του 2002 όπου Παναθηναϊκός καλείτε να αντιμετωπίσει στην Κωνσταντινούπολη την ΦενέρΜπαχτσέ στα πλαίσια του Κυπέλλου Ουέφα. Αυτή πρόκειται να είναι και η πρώτη διασυλλογική αναμέτρηση ανάμεσα σε ομάδες των δύο χωρών. Αμφότερες οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας δίνουν ιδιαίτερη βάση στην συγκεκριμένη αναμέτρηση, ενώ χαρακτηριστικό είναι ότι μαζί με την αποστολή του Παναθηναίκού μεταβαίνουν στην Τουρκία και ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου, ο Υπουργός Πολιτισμού, Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Υφυπουργός Αθλητισμού, Γιώργος Λιάνης. Σα να επρόκειτο και διπλωματική αποστολή της οποίας προΐστατο όχι κάποιος Έλληνας πολιτικός αλλά η ομάδα του Παναθηναϊκού. Στο «περιθώριο» της συνάντησης οι πρόεδροι των ποδοσφαιρικών ομοσπονδιών Ελλάδας και Τουρκίας, οι πρόεδροι της Φενέρ Μπαχτσέ και του Παναθηναϊκού, οι προπονητές και οι αρχηγοί των δύο ομάδων υπέγραψαν τη διακήρυξη της Ολυμπιακής Εκεχειρίας σε αίθουσα του σταδίου της τουρκικής ομάδας, ενώ ταυτόχρονα συζητήθηκαν και θέματα που αφορούσαν την συνδιοργάνωση του Euro 2008. Σε αντίθεση όμως με το πολιτικό κλίμα, το αθλητικό δεν ήταν ανάλογο, με επεισόδια κι αντεγκλήσεις ανάμεσα στους οπαδούς των δύο ομάδων, με εθνικό πάντα υπόβαθρο. Λίγο πριν την έναρξη της αναμέτρησης οι υπουργοί εξωτερικών των δύο χωρών Γιώργος Παπανδρέου και Σουκρού Σινά Γκιουρέλ, πραγματοποιούν μία βόλτα εντός του αγωνιστικού χώρου χαιρετώντας το κοινό που βρισκόταν στις κερκίδες του Σουκρού Σαράτσογλου και την στιγμή που περνούν μπροστά από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, δέχονται μπουκάλια καρέκλες, ενώ ταυτόχρονα ολόκληρη η «ποδοσφαιροδιπλωματική» φιέστα απειλείται κι υπουργοί και λοιποί επίσημοι, εγκαταλείπουν άρον άρον την βόλτα τους.

Μου ξανάρχονται ένα ένα χρόνια δοξασμένα…

Κατά έναν λοιπόν «μαγικό» τρόπο ελληνικές και τουρκικές ομάδες δεν «διασταύρωναν τα ξίφη τους» σε ποδοσφαιρικό επίπεδο και οι όποιες αναμετρήσεις όλο αυτό το χρονικό διάστημα περιοριζόταν σε φιλικό επίπεδο. Για να φτάσουμε στις 8 Σεπτεμβρίου του 2004, όπου η εθνική Ελλάδας θα υποδεχθεί την αντίστοιχη της Τουρκίας, για πρώτη φορά στην ιστορία των δύο συγκροτημάτων, στα πλαίσια της προκριματικής φάσης για τα τελικά του παγκοσμίου κυπέλλου ποδοσφαίρου του 2004. Οι μνήμες από τα γεγονότα του 2002 επανήλθαν και γενικότερος ο συναγερμός που έχει ξεσπάσει στις τάξεις και των δύο πλευρών οι οποίες μέσω του παιχνιδιού, «ξαναφρεσκάρουν» την ιστορική τους μνήμη, την άλωση, την μικρασιατική καταστροφή, τα γεγονότα στο φανάρι το 1955, την Κύπρο κ.ο.κ. Το γήπεδο και ιδίως οι ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις είναι εξ ορισμού το ευνοϊκότερο πεδίο για να τιναχτεί στον αέρα κάθε απόπειρα συμφιλιωτικής προσέγγισης οποιωνδήποτε αντιπάλων -και πολύ περισσότερο αν πρόκειται για "προαιώνιους εχθρούς".

Μια ματιά στο περιεχόμενο της υπερβολικά εκτεταμένης δημοσιογραφικής κάλυψης του αγώνα ΠΑΟ-Φενερμπαχτσέ επιβεβαιώνει ότι ο χουλιγκανισμός δεν είναι μια μεμονωμένη συμπεριφορά που περιορίζεται σε ένα τμήμα των κερκίδων. Ουσιαστικό μέρος της ποδοσφαιρικής ιεροτελεστίας είναι η ιδεολογική προετοιμασία των οπαδών της κάθε πλευράς με στόχο την όσο το δυνατό ισχυρότερη προσβολή της άλλης. Η μισαλλοδοξία και η βία (συμβολική και πραγματική) αποτελούν συστατικά στοιχεία της "μαγείας του ποδοσφαίρου". Κατά τη διεξαγωγή του αγώνα, την κορυφαία στιγμή του "πολέμου", είναι επόμενο να βγουν στο προσκήνιο όλα τα όπλα κατά του αντιπάλου, όσο πρωτόγονα και άθλια κι αν είναι, αρκεί να συμβάλουν στην ταπείνωση και τη συντριβή του. Αυτή δεν είναι μια περιθωριακή διαδικασία. Όπως είναι γνωστό, αναφέρεται και απασχολεί μεγάλα τμήματα της κοινωνίας ανάλογα με τη "σπουδαιότητα" του κάθε ποδοσφαιρικού αγώνα και επιπλέον συγκροτεί μια αποδοτική οικονομική και πολιτική «μπίζνα». Στις περιπτώσεις, επομένως, που η "σπουδαιότητα" ενός αθλητικού αγώνα συναρτάται με αυτονόητα εθνικά στερεότυπα τότε δεν έχουμε παρά να περιμένουμε έντονη φόρτιση, γενίκευση του χουλιγκανισμού και στο τέλος άφθονα αίματα και ψέματα- τα οποία θα πουλήσουν όσο όσο κίτρινα ΜΜΕ και οι λοιπές εθνικό-δημαγωγικές δυνάμεις.

Τα λάβαρα του πολέμου

Η «χουλιγκανική» εθνικιστική μισαλλοδοξία απλώνεται με τη μια ή την άλλη μορφή στα ΜΜΕ (και συνεπώς στα πλήθη που επηρεάζονται απ' αυτά), ακολουθώντας τους αταβιστικούς μηχανισμούς που γεννά κάθε ποδοσφαιρική αναμέτρηση τέτοιας "σπουδαιότητας" για την οποία τα Μέσα υποχρεώνονται να πάρουν θέση -αν θέλουν να κρατήσουν την επαφή τους με το κοινό. Είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν να υπάρξει "αντικειμενική" ματιά όταν μιλάμε για ελληνοτουρκική αθλητική αναμέτρηση; Εν τέλει τα δύο παιχνίδια μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας λήγουν ισόπαλα χωρίς τέρματα και φάσεις και τους φίλους των δύο ομάδων να περιορίζονται σε ύβρεις και σε γιουχαϊσματα» στην ανάκρουση των εθνικών ύμνων πριν από την έναρξη των αναμετρήσεων.

Στις 24 Μαρτίου του 2007, παραμονή του εορτασμού της επανάστασης του 1821 και της απελευθέρωσης από τους Τούρκους η Εθνική Ελλάδας «καλείται» εκ νέου να αποτινάξει από πάνω της τον τουρκικό, ποδοσφαιρικό αυτή την φορά «ζυγό» . Οι συνειρμοί δεδομένοι ωστόσο οι παίκτες του Ότο Ρεχάγκελ, δεν μιμούνται σε καμία «περίπτωση» τους προγόνους τους και γνωρίζουν την βαριά και «ταπεινωτική» ήττα με 4-1 μέσα σε ελληνικό έδαφος. Αποτέλεσμα, ξύλο στις κερκίδες μεταξύ Ελλήνων φιλάθλων αμέτρητα τηλεοπτικά πάνελ με τους πολιτικούς να δεσπόζουν ως ειδικοί κι αναλυτές των αιτίων της ήττας ατελείωτο μελάνι στις εφημερίδες για την «εθνική ντροπή». Στην αντίπερα όχθη οι παίκτες του Φατίχ Τερίμ γίνονται δεκτοί ως ήρωες. Στον επαναληπτικό της 17ης του Οκτώβρη του ίδιου έτους, το αποτέλεσμα είναι το αντίθετο, με την Ελλάδα να επικρατεί με 1-0 των Τούρκων, αλλά τα όσα επακολούθησαν της αναμέτρησης ακριβώς τα ίδια, απλά με αλλαγμένους τους ρόλους των πρωταγωνιστών στα δύο «στρατόπεδα». Εν τέλει αμφότερα τα δύο συγκροτήματα κατάφεραν να επιτύχουν τον στόχο τους που ήταν η πρόκριση στα τελικά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Εκεί όπου η μοναδική πιθανότητα οι δύο ομάδες να ξανασυναντηθούν, με βάση τις διασταυρώσεις μετά το πέρας των ομίλων είναι ο τελικός της 29ης Ιουνίου. Ένα πραγματικά «σατανικό» σενάριο αλλά μέχρι τότε τα λάβαρα του πολέμου μπορούν να παραμείνουν θαμμένα …

ΒΡΑΔΙΕΣ ΠΟΙΗΣΗΣ 2

Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν επιθυμώ σε καμία περίπτωση να σταθώ, πλάι στον μεγάλο μας Εθνικό Σοχού, ποιητή Ζήρωνα, καθότι κάτι τέτοιο εκ των πραγμάτων θα ήταν αδύνατων καθότι, εκ Μαγαδασκάρης προερχόμενος οινοπνευματικός άνθρωπος, ακριβώς δεν είναι άνθρωπος, αλλά ηλεκτροφλόρο χέλι. Κι είναι γνωστό ότι τα ηλεκτροφλορα χέλια δεν μπορούν να σταθούν όρθια παρά μόνο στην περίπτωση όπου ζητηθεί αυτό εγγράφως από το διοικητικό συμβούλιο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Ωστόσο δεν θα μπορούσα έχοντας το ιερό χρέος και το ιερό σπαθί του Θωρ, προς το ιντερνετικό μου κοινό, να μην καταθέσω κι εγώ στις βραδιές ποίησης, το νέο μου ποιητικό πόνημα, το οποίο κι είναι κεντημένο από αυτό ακριβώς που λέει η λέξη, νήμα από αλογάκια πόνυ, όπου εκτός από ποιήματα. μπορείς επίσης να φτιάξεις πολύ ωραία σεμεδάκια. Το παρακάτω λοιπόν ποίημα έχει μελοποιηθεί και για όσους επιθυμούν να το ακούσουν ολοκληρωμένο, μπορούν να πολύ απλά να κάνουν τρεις πίτα γύρους γύρω από τον Λευκό Πύργο, βουρτσίζοντας τα δόντια τους

Μωρό μου ωραίο αυτό το Look
Που έχεις μέσα στο Facebook
Μωρό μου ωραίο και το profile
Μα όλα αυτά είναι for a while

Γιατί ο έρωτας Ανέτ
Δεν γίνεται με internet
Κι άμα κοπεί η σύνδεση
Τι να το κάνεις το pc

Μωρό μου ωραίο και το myspace
Που μοιάζεις με την Kelly Grace
Να κάνεις Friends να κάνεις comment
Μα όλα είναι for a moment

Γιατί δεν πλήρωσες ποτέ
Ούτε το πάγιο στον ΟΤΕ
Και πως ζητάς τώρα εσύ
Ξανά μια αναβάθμιση

ΒΡΑΔΙΕΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Είναι γνωστή τοις πάση το ιδιαίτερο ενδιαφέρον το οποίο τρέφω προς τις τέχνες και τα γράμματα κυρίως τα βουλωμένα. Ένα ενδιαφέρον το οποίοι συχνά πυκνά μετουσιώνεται σε κλίση προς την δημιουργία και επί προσωπικού και κυρίως όταν αυτό είναι μόνιμο. Ωστόσο από την πλευρά μου δεν θα μπορούσα να σταθώ, μία ώρα με το ένα πόδι μιμούμενος τον καράντιο κιντ , με δέος μπροστά στο λαμπρό πνεύμα και στην τεράστια καλλιτεχνική φυσιογνωμία του διαπλανητικού μας ποιητή Ζήρωνα εκ Μαγαδασκάρης, ο οποίος και εγκαινιάζει τις βραδιές ποίησης τούτου του ιστολογίου. Περισσότερες πληροφορίες στο http://www.facebook.com/group.php?gid=8276389929

Καρυάτις εν μπιλιάρδω

Έκυπτεν επί τού μπιλιάρδου η Καρυάτις.
Ξέχειλοι οι γλουτοί απ' το παντελόνι.
Μιγάδος σάρξ, να μήν νοής τι πράττεις
τή στέκα επιμελώς να παρακάμψης
στό σέξυ θέαμα να ανακάμψης...
'Aχ, πώς χτυπιέμαι μιά στη σφύρα μιά στ' αμόνι !

Εύχαρις ορχηστρίς εν τω χορώ κοιλίας
κινείτο υπό της μουσικής τον ήχο
ως κι' ο προφήτης θα κολάζονταν Ηλίας
ως έκυπτε τη μπίλια να στουκάρη
τά δυό βυζιά της, Κύπριδος καμάρι
μέχρι παπά θα κόλλαγαν στόν τοίχο

Καθώς ετίναζε την κώμην της μέ χάρη
καί με το βλέμμα εκεραυνοβόλει
πάν άρρεν πού βρυχάτο σάν λιοντάρι
στόν συνοδό της τρίβονταν με νάζι
καμμία υποψία να μήν τον σκιάζη
πως στο τουλό του είχε βρεί αραξοβόλι

Φόρεσα τα γυαλιά να δώ την ομορφιά της
ονείρων ονειρώξεων αιτία.
Τώ σώματι ομοία Καρυάτις
στή μούρη σκέτη χλέμπα να στή σπάη
προσόψιον δι' αυτόν πού την πηδάει
"Οποίον λάθος διέπραξες Φειδία" !

ΛΕΛΕ!!!

Ο Μάης παιδιά έφτασε, εμπρός βήμα taxi, και το καλοκαιράκι ακολουθεί σκατά πόδας. Καιρός λοιπόν να ασχοληθούμε και λίγο με τα των διακοπών που πλησιάζουν. Μία πολύ καλή πρόταση λοιπόν γι αυτό το καλοκαίρι, αποτελεί το νησί της Λελευκάδας. Κι αυτό γιατί σε συνδυασμό με τις πολύ καλελές τιμές και τις υψηλελές σε ποιότητα υπηρεσίες που σου παρέχουν οι πάμπολελες άρτια εξοπλισμένες ξενοδοχειακές μονάδες του νησιού. Για κοντινές αποδράσεις χειμώνα καλοκαίρι, υπάρχει κοντά στην Θεσσαλονίκη, στους πρόποδες του Ολύμπου, ο παλελεός Πανταλελεήμονας, για ηρεμία και κατάνυξη. Για πιο απομονωμένες περιπλανήσεις κι έξω από τα καθιερωμένα θα σας προτείναμε το νησί της Λελέρου η οποία βέβαια τα τελευταία χρόνια, τείνει να εξελιχθεί σε δημοφιλή τουριστικό προορισμό. Κάτι που αποτελεί εδώ και καιρό το νησί της Λελέσβου με τις απερίγραπτες ομορφιές, την μακραίωνη ιστορία και τα αξιόλογα μνημεία του. Πάρα πολλές λοιπόν οι επιλογές μας για το καλοκαίρι και το σίγουρο, είναι ότι δεν πρόκειται να κάτσουμε σπίτι, βλέποντας Ελελένη Μενεγάκη. Την Lele Monde Diplomatique παραμάσχαλα Motorhead και Lelemy στα αυτιά κι αυτό το καολκαίρι λελέω να μην κοιμηθούμε

ΥΓ: Κλείνοντας θα ήθελα κι εγώ με την σειρά μου να δώσω μερικά προγνωστικά για το στοίχημα, προκειμένου όλοι μας να έχουμε ένα καλύτερο θέρος. Έτσι μπορούμε να ποντάρουμε και πιστεύω ότι δεν θα μας διαψεύσουν, πάνω στις Λελεϊρια, Λελέγκια Βαρσοβίας, Λελεβαδειακό, Μπιλελεφέλντ, Λελεβερκούζεν και Λελέτσε. Καλελές διακοπές!

ΛΕΩ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΛΥΘΩ

Ξέρω ότι μου είναι δύσκολο. Ξέρετε ότι σας είναι τρίσκολο. Αλλά έτσι πρέπει να γίνει είναι αναπόφευκτο. Εγώ όμως δεν θέλω. Το να σε απολύουν δεν είναι ότι καλύτερο, πόσο μάλλον όταν πάνω σου κρατάς, την ασφάλεια μιας ολόκληρης χώρας την ασφάλεια αυτοκινήτου «ιντερφονιαδεςτωνλαωναμερικαν», και τις ασφάλειες από τον πίνακα ηλεκτρικού του γυροκομείου. Σίγουρα αυτό που πρόκειται να συμβεί εντός των ημερών, αποτελεί παρέμβαση ξένου δακτύλου, ο οποίος εισήλθε στην ρινική κοιλότητα της χώρας μας δια να ξύσει τα τοιχώματά της και να βγάλει τα γαλανόλευκα καρκάδια της. Ως εκ τούτου και με βαρύ περίπου 45kg το αίσθημα ευθύνης και κατόπιν λαϊκής απαίτησης αλλά και της λαϊκής αγοράς, που διεξάγεται κάθε Τετάρτη έξω από το γήπεδο της Τούμπας, αποφάσισα να παρατείνω την παρουσία μου στο στράτευμα τουλάχιστον για 19 έτη φωτός, διότι ξέρω κάτι που δεν ξέρετε. Ναι λοιπόν θα γίνω karazwanas, κι εκτός των άλλων θα ενταχθώ και στην ομάδα Zwan του καθηγητή κ. Βαρώτσου, η οποία με την δική μου συμβολή έχει αναπτύξει ένα νέο μοντέλο πρόβλεψης σεισμών, σύμφωνα με το οποίο αν διαιρέσεις την ετήσια ποσότητα κατανάλωσης Godzilla, με την μαύρη ριζά των μαλλιών της Στέλλας Μπεζεντάκου, τότε μπορείς να βρεις την ακριβή τοποθεσία προσεδάφισης της χλέπας του Νίκου Βαμαβακούλα όταν διαμαρτυρόμενος προς τον διαιτητή της συνάντησης Βραδυποριακός-Ταλαιποριακός αναφώνησε «Φτου σας αλήτες! H δημοκρατία είναι μια αντίφαση, ένα ψέμα και στην ουσία μια καθαρή υποκρισία. H πολιτική ελευθερία είναι μια φαινομενική ελευθερία και η χειρότερη μορφή σκλαβιάς, το πρόσχημα της ελευθερίας και άρα η χειρότερη υποδούλωση. Tο ίδιο ισχύει και για την πολιτική ισότητα. Γι’ αυτό το λόγο η δημοκρατία πρέπει να γίνει κομμάτια τελικά όπως και κάθε άλλη μορφή διακυβέρνησης. Mια τέτοια υποκρισία δεν μπορεί να συνεχιστεί. H εγγενής της αντίφαση πρέπει να αποκαλυφθεί: είτε σημαίνει αληθινή σκλαβιά, πράγμα που συνεπάγεται ανοιχτό δεσποτισμό· είτε σημαίνει αληθινή ελευθερία και αληθινή ισότητα, πράγμα που συνεπάγεται κομμουνισμό».

ΥΓ:Κλείνωντας σας παραθέτω και το ρεφρέν από το μελλοντικό μου τραγούδι Karazwanas, για το οποίο αναγκάστηκα να επινοήσω την μηχανή του χρόνου και να ταξιδέψω μπροστά για να καταφέρω να αποσπάσω έστω κι αυτούς τους ολίγους μα πολύτιμους στίχοι

Σταμάτα ποια να με πονάς
Δεν το αντέχω που πεινάς
Φτιάξε επιτέλους ένα τοστ
Θα το πληρώσει ο στρατόστ

Σταμάτα ποια να με πονάς
Αφού έγινα karazwanas,
Μια ζωή μες τα χακί
Εκεί εκεί εκεί εκεί

ΔΟΚΙΜΗ ΔΟΚΙΜΙΟΥ

«Τη Βρωμιοσύνη μην την κλαις εκεί που πάει να σβήσει
Να τι πετιέται από ξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου...»
Από πάντα θαύμαζα το εν λόγω ποίημα καθώς ο Γιάννης Ρίτσος καταδυκνύει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα της καταναλωτικής μας εποχής, αυτό της μαζικής παραγωγής σκουπιδιών τουλάχιστον από τους πολίτες του δυτικού κόσμου, την στιγμή που στην Κένυα πεινάνε, Χαρακτηριστικό το παραπάνω απόσπασμά το οποίο και τονίζει την διόγκωση του προβλήματος, με τα σκουπίδια πλέον να μας απειλούν κι ως ένα άλλο μυθικό τέρας να μας κυνηγούν κάνοντας και πάρτι στα στενά, όπως ένα άλλο τραγούδι πολύ παραστατικά μας μεταφέρει το κλίμα, γι αυτό και ο καιρός παρουσιάζει τόσο αλλοπρόσαλλες αλλαγές. Θυμηθείτε και τις τελευταίες απεργίες και μετά ξεχάστε τις. Τώρα αν σε κάποιους προκαλεί απορεία η ενασχόληση μου αυτή σε τούτο το πόστιον με αυτό το τόσο σύνθετο θέμα (Σκουπίδια ποίηση και Μοντεσσοριανή Εκπαίδευση-) το οποίο κι έχει απσχωλήσει κατά καιρούς την Ακαδημία Τεχνών επιστημών κι Αντικατάστασης κουζινέτων στροφάλου του Ουαγκαντούντου, από εδώ και πέρα θα προκαλεί σπόρια. Όπως εξάλλου έχει παρατηρήσει στην μελέτη του για την απόμοριο-ποίηση της αιγυπτιακής μπατανόβουρτσας ο διάσημος καθηγητής Παναγιώτης Κορδονούρης το ένα χέρι νίβει το άλλο και το άλλο χέρι νίβει το ένα. Συνοψίζοντας μπορούμε να παρατηρήσουμε και μόνο και τίποτε άλλο (σ.σ ήταν ένα έκτελεστικό απόσπασμα από την συλλογή γραμματοσήμων του κ. Μπατμανίδη, με τίτλο Lele( από τους πιο παλιούς σε όλη την Ελλαδα), το οποίο και δεν θα κυκλοφορήσει αν δεν δεθεί το κυκλοφοριακό).

SKIN-AKIA

Είναι μερικές φορές που πραγματικά πιστεύω πως όλος ο υπόλοιπος κόσμος ο οποίος δεν έχει σκαταταγεί στις ένοπλες δυνάμεις αυτής( κι όχι εκείνης της χώρας), είναι πραγματικά κορόιδο, όπως επίσης κορόιδο είναι όλοι όσοι οδηγούν ποδήλατο αντί μηχανάκι. Κι όλα αυτά γιατί πραγματικά ο greek army βρίσκει λύσεις για τους πάντες και τα πάντα (Επιστημονικό όνομα: Ailuropoda melanoleuca) τα οποία και επιζούν σήμερα στα κατακερματισμένα δάση μπαμπού της Κίνας, κινδυνεύοντας όμως με εξαφάνιση. Άγχος για το πετρέλαιο αύξηση τιμών του βαρελιού, αύξηση της τιμής του στην αγορά, πραγματικά μοιάζουν κάτι το ξεπερασμένο. Κι η παάντηση απλή δίπλα σας η λύση πάνω σας η λύτρωση. Συνάμα ο greek army εκτός από το ότι μπορεί να απαλλάξει από τα παραπάνω( αλλά και τα παρακάτω) άγχη, φροντίζει με συνέπεια να συμβάλει από-φασιστικά στην εξοικονόμηση των πηγών ενέργειας του πλανήτη. Έτσι αν σας προβληματίζει το θέμα του πετρελαίου. Πολύ απλά μην Γκαίτε πετρέλαιο! Βγείτε έξω στην φύση, κλείστε τραπέζι στην Βίσση χαρείτε τις ομορφιές της ζωής, αναπνεύστε την κλανιά του διπλανού σας άφοβα χωρίς τον κίνδυνο της ανάφλεξης.