BABaROSS

Σήμερα μ’ έχουν πιάσει οι ευαισθησίες μου (20 χρόνια Φοίβος είν' αυτά) διά τούτου κι έγραψα, το παρακάτω  «εύθραυστο» τραγουδάκι για το οποίο θα φωνάξω την Αρλέτα στα 20 χρόνια Μπατμανίδης (δηλαδή γυρνώντας τον χρόνο πίσω) για να το πει

Έλα αγάπη μου απόψε στον οντά μου

Κοίταξε αν θέλεις μέσα στον καμβά μου

κάπου εκεί υπάρχει ένα σπιτάκι

του έρωτά μας το φτωχοκαλυβάκι

Νιώσε κι εσύ την αύρα του τοπίου

Βάλε λευκό, λευκό του τιτανίου

Δες τι ωραία που ζει ένα δεντράκι

Έλα καρδούλα μου αν μ’ αγαπάς λιγάκι

Θα γίνω για σένα ένας  Bob Ross

Να ζωγραφίζω την αγάπη διαρκώς

Μα αν και τώρα δεν μου κάνεις Like

Τα βάφω σκούρα με καφέ βαν ντάικ

Έλα μωράκι μου δεν θέλει παρακάλια

Αφού σε λέω πινέλο έχω βεντάλια

Δεν είναι δύσκολο και θα το συνηθίσεις

Απλά τα πράγματα για να τα ζωγραφίσεις

Και στων βουνών την όλο-μαύρη ράχη

Οι δυο μας να ‘μαστε  ευτυχισμένοι βράχοι

Διώξε τα σύννεφα με μπλε του κοβαλτίου

Έλα μωρό μου στην Αγίου Μελετίου

Θα γίνω για σένα ένας  Bob Ross

Να ζωγραφίζω την αγάπη διαρκώς

Μα αν και τώρα δεν μου κάνεις Like

Τα βάφω σκούρα με καφέ βαν ντάικ

 

ΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΔΗΜΑΡ

Πρώτη παρουσίαση του τραγουδιού "Μα πιο πολύ ΔΗΜΑΡ" στο κοσμικό κέντρο διασκεδάσεως "Έξι Σκύλοι". Όπως θα διαπιστώσετε το κομμάτι , δεν το ξέρουμε καλά καλά εμείς σε αντίθεση με τον κόσμο που το γνωρίζει και το τραγουδάει χωρίς να το έχει ακούσει ποτέ στην ζωή του...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ thinkfree.gr

Κορίτσια… ο Μπάμπης (Μπατμανίδης)!!!

Συνέντευξη στην Ελένη Σκάρπου / elenitsask@yahoo.gr, f/b Eleni Skarpou, eliaskarpou.blogspot.com
Τόπος: Στο AC/NC ανάμεσα σε κοκοφοίνικες και mohito με γεύση ρυζόγαλο!
Χρόνος: Ήταν πρωί τ’ Αυγούστου ψηλά στη ροδαυγή και μαύρα μεσάνυχτα ταυτόχρονα!
Σκοπός: Να αγιάσουμε τα μέσα… και τα έξω!
Σίγουρα δεν ήταν τυχαίο, οπωσδήποτε ήταν μοιραίο, αλλά πρωτίστως ήταν καρμική η στιγμή που τον είδα στην σκηνή, όπως και το γεγονός πως αποφάσισα να γράψω τη συνέντευξη του σήμερα, χωρίς να ξέρω ότι είναι τα γενέθλια του. Δυστυχώς ούτε λαδώνοντας δεν κατάφερα να μάθω τα πόσα κλείνει και σταμάτησα την προσπάθεια. Για τους κολλημένους με τα άστρα… σας ενημερώνω ότι πρόκειται για παρθενάκι του τρίτου δεκαημέρου, ενδεχομένως με ωροσκόπο τοξότη ή ιχθύ, τάσεις τελειομανίας, δημιουργικότητα και καλλιτεχνική προδιάθεση! Πάνω στο μουσικό πάλκο? Ούτε χάρμα, ούτε οπτασία, ούτε πανδαισία… θα έλεγε κανείς πως αυτές οι λέξεις είναι μίζερες. Περισσότερο θα του ταίριαζε το… «σκέτη απόλαυση», «κύριε πρέσβη μας κακομαθαίνετε», «λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή». Δεν του ζήτησα βιογραφικό, αφού κάθε συνάντηση μαζί του είναι μια καινούρια εμπειρία, ένας ξεχωριστός ρόλος κι όλα θυμίζουν το «πάλι ξεκίνημα νέοι αγώνες». Παρ’ όλ’ αυτά θέλησα απεγνωσμένα να μου αποκαλύψει ποιανού το βιογραφικό θα ήθελε να ήταν δικό του. «Μήπως θες το τηλέφωνό μου? Το πουκάμισό μου? Τίποτες? Τι να σου πω…Πρέπει να γίνω Γιωργάκης Παπανδρέου για να με δώσεις σημασία? Επειδής αυτός όχι μόνο οικοδομές… χώρες και ηπείρους γκρεμίζει…Έχω καμιά ελπίδα?» μου λέει ο θρυλικός Μπάμπης Μπατμανίδης. Μιλώντας για μουσική, τραγούδια και ελπίδα με έναν τόσο θετικό και αισιόδοξο άνθρωπο, διαλύεται επί τόπου κάθε κακό μάτι που έχει πέσει πάνω σου και βλέπεις τον κόσμο ξάστερα.

Το ποιόν του… σκέτη ποίηση!
Με καταγωγή από τις αλησμόνητες πατρίδες και συγκεκριμένα την Γκοθαμσιτιζούντα, ξεδιπλώθηκε στα μάτια μου μπροστά, μετά ξαναδιπλώθηκε και μπήκε στο συρτάρι με τα φρεσκοσιδερωμένα. Αν λάβει υπόψη του κανείς ότι δεν τον ενοχλούν τα φώτα της δημοσιότητας, γιατί απλά δεν έχει καράφλα, κι ότι πριν βγει στα live κάνει τον σταυρό του και παρακαλά τον Θεό να του κάτσει η τριαδούλα που έπαιξε στο στοίχημα, τότε σίγουρα θα καταλάβει ότι έχουμε να κάνουμε με έναν animateur με διαφορετική αισθητική. Έτσι τον αποκάλεσα και δεν με μίσησε, δεν με έβρισε, δεν με έστειλε στον αγύριστο. Ίσα ίσα… γυρίσαμε παρέα στο πιο κρυφό του όνειρο. «Μια μεγάλη συναυλία με τον Πέτρο Γαϊτάνο και την Αρετή Κετιμέ, για τις χαμένες παρτίδες τάβλι, των παιδιών που αφοσιώθηκαν με ζήλο σε αυτό το σπορ στα φοιτητικά τους χρόνια και τώρα αναγκάζονται να μεταναστεύσουν εκεί όπου μόνο τις πόρτες γνωρίζουν». Δεν είχα ξανακούσει τέτοιου είδους όνειρο, αλλά και η λαχτάρα του να κάνει video clip στον Περισσό με αιφνιδίασε όπως η σημερινή ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. «Το ξέρω ότι θα φανώ λίγο βιτσιόζος, αλλά θα πω στον Περισσό…και που ξές αν είμαι τυχερός μπορεί και να συναντήσω τον Νίβο». Φτάνοντας στα εσώρουχα της ψυχής του, πιαστήκαμε –όχι στα χέρια- στη μουσική. «Η μουσική είναι μία, μία και τέταρτο το πολύ, την ώρα που συνήθως βγαίνουμε στην πίστα. Σε σύνορα δεν σκοντάφτει, αλλά καμιά φορά θα πρέπει να είμαστε προσεχτικοί με τα σκαλοπάτια πριν ανεβούμε». Κι ο μεγαλύτερος του φόβος, εκτός από τον εαυτό του; «Να πετύχω»!

Σύριζα μωρό μου σύριζα…
Φανερά προσκολλημένη στα πολιτικά και με την σφραγίδα του Έλληνα μπουχτισμένου, θεώρησα ότι το τραγούδι του «Σύριζα, μωρό μου σύριζα» θα είχε κάτι παραπάνω από πολιτικές προεκτάσεις. Και δεν έπεσα έξω… έπεσα έξω από τα νερά μου, μαθαίνοντας πως γράφτηκε! «Όπως όλα τα τραγούδια, με πόνο, περισυλλογή, αυταπάρνηση κι ένα Μοχίτο, διότι η αριστερά κι η πρόοδος πάντα γοητευόντουσαν ιδεολογικά από τα όσα συμβαίνουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού». Μεταξύ Ατλαντικού και Θερμαϊκού οι αποστάσεις έγιναν γυαλί. Ο Νταλκαδιάρης των δύο Ηπείρων και των πέντε Θαλασσών (τίτλος απονεμημένος στον Μπάμπη με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα) μου άνοιξε δρόμο να διαβώ. «Νταλικαδιάρης είναι το ορθότερο, διότι τα παιδιά που γράφουν χιλιόμετρα στηρίζουν εδώ και χρόνια και μεταφέρουν τον λόγο μου μέσα στα κοντέινερς». Όσο για τις θάλασσες; «Εγώ μια Θάλασσα ξέρω, αυτή της Χαλκιδικής…». Σκέφτηκα… δεν με παίρνει, ας το γυρίσω στο συναίσθημα. Και πως παθαίνει έρωτα ο Μπάμπης; (Άκου Μπάμπης;;;) Απάντηση όχι αναμενόμενη, αλλά με τάσεις αποκατάστασης της φήμης ότι τα αρσενικά είναι αναίσθητα. «Άσχημα, όπως αποτυπώνετε εύσχημα μέσα από τα τραγούδια μου». Θυμήθηκα αμέσως το «Της αγάπης σου τα σπρεντ», «Η αγάπη σου είναι γιαρμάς», «Το υπονοούμενο». Και λίγο παραπέρα το ο Μπάμπης Μπατμανίδης βλέπει την τέχνη μέσα από την κοινωνία. Ρώτησα: «Ηθοποιός σημαίνει φως. Τραγουδιστής σημαίνει»; Μου απάντησε: «Τραγουδιστής σημαίνει νερό…Τώρα το τηλέφωνο μάλλον κι οι δύο το χουνε κομμένο…» και κάπως έτσι συνεννοηθήκαμε τα μάλα!

Τώρα που ανοίγει ο καιρός… πανικός… πανικός!
Μπορεί εμένα οι φίλοι μου να είναι μαύρα πουλιά και σύρματα τεντωμένα, αλλά οι φίλοι του Μπάμπη είναι κλασικοί με την γνωστή φράση στο στόμα: «Τι λέει ρε μ@λ@κ@» και τέτοια…». Πάντως φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι λένε πως γεννήθηκε για το τραγούδι. «Έτσι είναι, αλλά το τραγούδι δεν το ξέρει αυτό» σπεύδει και μιλά. Όταν του μιλάνε στον πληθυντικό πάντως δεν έχει θέμα, αρκεί να είναι κι άλλοι μαζί του κι αν έστηνε λαϊκό τσαντίρι θα έφτανε μέχρι το νησί «AC/NC». Δεδομένης της ροκιάς που κρύβει μέσα του, ο επόμενος σταθμός μας ήταν οι πολιτικοί. «Θα ήθελα να τους αφιερώσω, κάτι που με αφιέρωνε η Σούλα κι όλα τα κορίτσια από την βιοτεχνία, ένα βαθιά επαναστατικό άσμα, ενός εξαίρετου Καλλιτέχνου εν ονόματι Κορνήλιος, με τον τίτλο «Σπίρτο και Βενζίνη» http://youtu.be/F-r2hSp2ORI το οποίο -σου δίνω κι είδηση τώρα- μπορεί να ενταχθεί και στο πρόγραμμά μας, ως follow up, του «Γλυκέ μου Αναρχικέ». Οι αφιερώσεις δεν σταμάτησαν εδώ, γιατί ο Μπάμπης είναι xxx-large. «Τώρα που ανοίγει ο καιρός… πανικός… πανικός… θα το χάριζα σε όλους αυτούς που εύχονται «καλό χειμώνα» μετά τον δεκαπενταύγουστο». Ουπς, μας τσάκωσε, αλλά τουλάχιστον τσιμπήσαμε την αφιέρωση και την κατάπιαμε μονορούφι.
Μου είπε… την τελευταία λέξη!
Μου απάντησε νύχτα, καθιστός για ολάκερα λεπτά με τον δείκτη του ρολογιού να σκούζει από λατρεία και βαλμένος στο συννεφάκι του ειδικά για μένα, γι’ αυτό και ο επίλογος του ανήκει δικαιωματικά… γιατί αυτός είναι ο Μπάμπης Μπατμαν-ίδης που όλοι αγαπήσαμε…
«Καληνύχτα, την αγάπη σας στην ορχήστρα μας, την οποία και μπορείτε να συναντήσατε το Σάββατο 15 Σεπτέμβρη στα μπαρς Βιετνάμ και Ορυχείο(ταυτόχρονα) στην Καβάλα. Από εκεί και πέρα μετά τον δίσκο μας «30 χρόνια αποτυχίες», που δεν έχει κυκλοφορήσει, σκεφτόμαστε να περάσουμε και στο επόμενο μας βήμα και να μην κυκλοφορήσουμε τον δεύτερό μας δίσκο «Μια ζωή στον πάγκο».

 www.thinkfree.gr

ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΡΙΝ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ

Όταν πριν από 2 χρόνια βγήκα με τον Σταύρο(τον μπουζουξή)  να παίξουμε στην Ετεροτροπία, σαν μια πρώτη παρουσίαση του «Μπατμανίδης» είχαμε στο μυαλό μας ακριβώς αυτό το πράγμα. Όχι το να παίξουμε μόνο στην Ετεροτροπία... αλλά το να καβλαντίσουμε κι όσο πάει. Ε και ψιλοπάει νομίζω…κι είμαστε πάρα πολλοί χαρούμενοι όλα τα παιδιά, που υπάρχουν τελικά κι άλλοι χαζοί εκτός από μας στο σύμπαν. Σας ευχόμαστε να παραμείνετε έτσι για να γουστάρουμε όλοι μαζί… Επίσης ένα τεράστιο ευχαριστώ και ευγνωμοσύνη σε όσους πέρασαν και σε όσους συνεχίζουν(ας πρόσεχαν) να βρίσκονται στην μπάντα: Κώστα Μπουρμά, Σταύρο(Mourga) Αποστολίδη, Γιάννη Μπέλο, Θωμά Κωστούλα, Δημήτρη Μπαρτζώκα, Βασίλη Αβδελά, Νίκο Μαγνήσαλη, Άρη (τον πήρα τηλέφωνο για να με πει το επίθετό του αλλά δεν το σήκωνε), Γιώργο Νερατζάκη, Βασίλη Κοκκόνη (a.k.a Aiσκύλος), Σάκη Σιώμο, Γιώργο Παναγόπουλο

ΥΓ: Άντε ποιος θα μου δώσει το βραβείο, τόσο πρόλογο έκανα...

ΥΓ2: Το βίντεο που ήθελα να ποστάρω ήταν αυτό, αλλά όπως καταλαβαίνεται αστόχησα...  http://www.youtube.com/watch?v=BIhj18vQEXM&feature=share&list=UUshAwXYiVgQiOkHhkehw5cQ

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΑΘΗΝΑ vol 2

Μπάτμαν vs Μπατμανίδης

Να πω την αλήθεια δεν έχουν και πολλά κοινά μεταξύ τους αλλά κάτι έπρεπε να βάλω τίτλο να φαίνεται. Επιπλέον το Μπάτμανίδης αν το ακούς πρώτη φορά σου μοιάζει ή για το expansion του Μπάτμαν ή για τον τιμωρό του Panagia Soumela City ή της Κερασούντας. Το μόνο, ίσως, πράγμα που τους συνδέει είναι ότι έλεγα παρασκευή να πάω να δω το μπάτμαν το 3 αλλά θυμήθηκα ότι  είχε Μπάμπη Μπατμανίδη στο 6 dogs  και επειδή 3<6 br="br">
Οχτώ μήνες μετά το πρώτο διπλό στην αθήνα επέστρεψε για το τριπλό ή κάτι τέτοιο. <Παρένθεση> Για όσους δεν έχουν ιδέα ποιος σκατά είναι ο Μπατμανίδης θα ακολουθήσει οποτικοακουστικόν υλικόνν. </Παρένθεση> Το live ξεκίνησε με AC/DC και την εισαγωγή του thunderstruck, αν θυμάμαι καλά αλλιώς μόλις ξεφτιλίστηκα, με σόλο μπουζούκι από το πουλέν της μπάντας, το αγαπημένο παιδί της κερκίδας και πιθανότατα μακρινό ξάδερφο του Αστερίξ. Ντρες κόουντ άσπρο φανελάκι κασκορσέ, που δε φαίνεται. Ο Μπάμπης με κόκκινο αμάνικο για να δείχνει και να δώσει το απαραίτητο βάθος στα δύο καινούρια σουξεδάκια που θα ακολουθούσαν ή ακολουθάγαγαν στα αθηναϊκά.

Η συνέχεια του ήταν η αναμενόμενη. Μόλις οι λιγοστές κοπέλες που υπήρχαν εξαφανίστηκαν σχεδόν όλες, οι υπόλοιποι μαντράχαλοι, που απέμειναν, μπόρεσαν να βγάλουν τη συσσωρευμένη χαζομάρα που κουβαλάνε και να τα σπάσουν όπως έπρεπε. Και επειδή τα σουτιέν είναι mainstream στον Μπατμανίδη πετάνε βερμούδες . Βέβαια, το κοινό μπορεί να είναι ακόμα μικρό αλλά φανατικό.  Ούτε τους Peppers, που πήγε και τόσος κόσμος, δεν τους κερνάνε ποτά πάνω στη σκηνή ψηλά, νταβραντισμένα αγόρια από την Καρδία Θεσσαλονίκης. Να τα λέμε αυτά.

Να την πω και την αμαρτία μου το Gagarin του πήγαινε περισσότερο, του Μπατμανίδη, γιατί είχε γήπεδο το παιδί να απελευθερώσει το ταλέντο του. Οχτώ νταγλάρια που να χωρέσουν στη σκηνή του dogs για; Ενώ στο Gararin που έχει τη άπλα του και ο Μπάμπης έβλεπε γήπεδο μπροστά του μπορούσε να ξεδιπλώσει καλύτερα την ατέρμονη σάχλα του. Και για να μη λένε οι κακές οι γλώσσες, μετά την ξαναδίπλωσε κιόλας γιατί είναι νοικοκυρεμένο παιδί κατά βάθος. Δυστυχώς, στο τελευταίο live δεν ακούστηκαν και αυθόρμητα δείγματα αγάπης προς τον καλλιτέχνη από το κοινό όπως  το “ΠΑΟΚ Θρησκεία Τρομοκρατία…”, “…Μπατμανίδη παίξε τόπι να παραμιλάει όλη η ευρώπη” κτλ γιατί σύμφωνα με το ρεπορτάζ του mpatskuloi.gr   τον ένα τον πήρε ο ύπνος, πλέον οι άλλοι δύο έχουν γκόμενα και ο τελευταίος το Gagarin. Άσε που δεν είχε και τζάμπα πίτσα.

Θα μπορούσα να γράψω και τίποτα για το live αλλά άλφα δεν έχει νόημα, βήτα αν το δοκίμαζα θα μας γελούσε ο κόσμος και γάμα να πάτε να δείτε μόνοι σας.   Και επειδή  δεν μπορείτε και να τον ακούσετε,  γιατί ο δίσκος “30 χρόνια αποτυχίες” είναι ακόμα στα μπετά, ακολουθεί το οπτικοακουστικόν υλικόνν που λέγαμε. Αυτά από μας.

ΥΓ: Έχω μια σοβαρή υποψία ότι, μαζί με όλα τ’ άλλα, κατά βάθος  κοροϊδεύει και εμάς που τον ακούμε, αλλά και έτσι να’ναι χαλάλι το παοκτσάκι.

www.mpateskuloi.gr

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΑΘΗΝΑ vol 1

Χτες βράδυ σε μαγαζί στο Μοναστηράκι ( χωρίς είσοδο ) ,ο Μπάμπης Μπατμανίδης εμφανίστηκε με όλο του τον συρφετό στο Αθηναϊκό (τρολλικό) και όχι μόνο κοινό του, σε μια συναυλία που θα μείνει στην ιστορία. Ο τροβαδούρος με τους προλετάριους οργανοπαίχτες, το παιδί της διπλανής πόρτας με το μούσι, ο μπουζουκτσής με εμφάνιση ¨αγνοούμενου ναυτικού¨, ο μπασίστας-αντιβίωση αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της κομπανίας έδωσαν μεγαλειώδες ρεσιτάλ σε όλους τους καταπιεσμένους απο την πλουτοκρατία και τους εξουσιαστές, παρευρισκόμενους.

Σε ένα κατάμεστο χώρο (γέμισαν και οι 2 πλαινές αίθουσες), μέσα σε υψηλή θερμοκρασία και με άρωμα ιδρώτα οι συγκεντρωμένοι λικνίστηκαν επαναστατικά, κυριολεκτικά αφηνιασμένοι στην θέα του Μπατμανίδη και της κομπανίας του που έδωσαν τα πάντα ώστε το κοινό να παραληρεί και να φτάσει στο σημείο να πετάει ακόμα και τις βερμούδες τους στην σκηνή, με αποτέλεσμα κάποιοι απο το κοινό να κυκλοφορούν ωσάν επειδιξίες.

Στο άκουσμα του μπουζουκιού στον ρυθμό του ¨Γλυκέ μου Αναρχικέ¨ ο κόσμος παραληρούσε, δεκάδες κουτάκια μπύρας εκτοξεύοντας στην σκηνή, πλαστικά ποτήρια,χαρτοπετσέτες και υψωμένες αγωνιστικές γροθιές άρχισαν να ίπτανται πάνω απο τα κεφάλια των συγκεντρωμένων, μάλιστα ακόμα και κράνη υψώθηκαν ως ένδειξη αλληλεγγύης και πόνου που πήγαζε απο τους στίχους του άσματος. Γνωστές περσόνες όπως η Γλυκειά Βιλιώτισσα λικνίζονταν γνωρίζοντας την αποθεωση, διαχειριστές του Indymedia Trolls εκτόξευαν αντικείμενα, το αλκοόλ χυνόταν στα πατώματα απο τα σπρωξίματα δημιουργώντας αυτήν την απίστευτη αίσθηση του πατώματος που κολλάει, η Τρολλοσκουφίτσα δεν διατάζει να καταλάβει το μικρόφωνο, λίγο πιο πέρα η σπασμένη ομπρέλα πετά και αυτή κουτάκια που περνάνε σύριζα απο τα κεφάλια των συγκεντρωμένων….ο λαός παραληρεί, ο Τρολ-ληστής στην στέγη σε κατάσταση αμόκ παραγγέλνει στην κομπανία ¨Την οικοδομή¨, ο Γιαγκούλας είναι χαμένος ανάμεσα σε υψωμένες γροθιές και εξώπλατα…το μαγαζί σείεται…Η mplampaka έχει μεταμφιεστεί σε κάτι που ούτε η Τσο δεν την αναγνωρίζει…Όμως είναι σίγουρα εκεί…

Οι καρδιοπάθειες, το ¨Συριζα μωρό μου σύριζα¨, η οικοδομή, το ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μια πιο πολύ ΔΗΜΑΡ, και άλλα άσματα κάνουν το κοινό να μετατρέψει ενα κανονικό μαγαζί σε ξεμπούρδελο, ενώ ο Μπατμανίδης εκστασιασμένος και τίγκα ιδρωμένος παραληρεί στην σκηνή πίνοντας τζιν…Η κάμερα λυγίζει στο άκουσμα του ¨Τωρα που ανοίγει ο καιρός..πανικός!¨, ενώ για λίγο αποφεύγονται τα οδοφράγματα στην Αθηνάς.

Μπορεί τα όσα αναφέρονται πιο πάνω να ακούγονται ουτοπικά μα τα δεκάδες βίντεο θα έρθουν να επιβεβαιώσουν για ακόμα μια φορά την πανταχού παρούσα Τσο του Indymedia Trolls…Μέχρι να ανέβουνε όμως…..το βίντεο απο την Θεσ-νική φαντάζει ως μια χαλαρή προπόνηση μπροστά στην χθεσινή παρουσία τόσο της κομπανίας όσο και των συγκεντρωμένων.

http://indymediatrolls.com/?p=14574

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ

Αναμεταδίδουμε από την εφημερίδα εποχή και την στήλη  δΑΙΜΟΝΙΚΑ

Η α­πε­νο­χο­ποίη­ση του σκυ­λά­δι­κου

«Τι εν­νοού­σε ο Λού­ντβιχ Βιτ­γκεν­στάιν ό­ταν έ­λε­γε «α­πό ε­δώ που εί­μα­στε πρέ­πει να πά­με ε­κεί που εί­ναι η α­πό­φα­ση«; Τι εν­νοού­σε ο Χέ­γκελ ό­ταν έ­λε­γε: «μέ­σα στη νύ­χτα του Απο­λύ­του ό­λες οι α­γε­λά­δες εί­ναι μαύ­ρες«; Τι εν­νοού­σε ο μυ­στι­κι­στής φι­λό­σο­φος ΄Εκχαρτ ό­ταν έ­λε­γε «δεν υ­πάρ­χει α­γρί­μι γρη­γο­ρό­τε­ρο α­πό τον πό­νο για να σε φέ­ρει στη γνώ­ση;» Όλες οι α­πα­ντή­σεις, σή­με­ρα Πέ­μπτη στη Μο­νή Λα­ζα­ρι­στών, στη νέα συ­ναυ­λία του λαϊκού βάρ­δου Μπά­μπη Μπα­τμα­νί­δη, του νταλ­κα­διά­ρη των δύο η­πεί­ρων και των πέ­ντε θα­λασ­σών. Του α­η­δια­στι­κού α­οι­δού που με το προ­ε­κλο­γι­κό ά­σ(θ)μα του «Σύρ­ρι­ζα μω­ρό μου Σύρ­ρι­ζα« ε­κτό­ξευ­σε τον Τσί­πρα στο 27% και έ­κα­νε το ευ­ρω­παϊκό οι­κο­δό­μη­μα να σείε­ται συ­θέ­με­λα, ε­νώ με τον ύ­μνο «Γλυ­κιέ μου α­ναρ­χι­κέ, μην μου σπας το α­μά­ξι» πέ­τυ­χε τον ι­στο­ρι­κό συμ­βι­βα­σμό της μαύ­ρης α­ναρ­χίας με τα μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα. Του φα­ντο­μά του πε­ντα­γράμ­μου που με κά­θε νέα του εμ­φά­νι­ση σπέρ­νει πό­νο και θε­ρί­ζει χει­ρο­κρο­τή­μα­τα και νε­ρά­ντζια, του ά­νευ χρυ­σού δί­σκου χρυ­σού τρα­γου­δι­στή που τα ά­σμα­τά του, αυ­τές οι σύγ­χρο­νες Αι­νειά­δες, α­πο­τε­λούν ό­πως θα έ­λε­γε κι ο γε­ρο-Κά­ρο­λος Μαρξ την καρ­διά ε­νός ά­καρ­δου κό­σμου».
Το πα­ρα­πά­νω ψαγ­μέ­νο δελ­τίο τύ­που, το ο­ποίο έ­γρα­ψε έ­νας σύ­ντρο­φος και φί­λος -α­ναρ­χι­κός, δια­νοού­με­νος και συγ­χρό­νως βα­θύς γνώ­στης του κα­λού λαϊκού και του κα­λύ­τε­ρου σκυ­λά­δι­κου τρα­γου­διού- ή­ταν η κα­λύ­τε­ρη σύ­στα­ση για να πά­με στη συ­ναυ­λία του Μπά­μπη Μπα­τμα­νί­δη. Κι ο Μπά­μπης μάς α­πο­ζη­μίω­σε με το πα­ρα­πά­νω, σε μια συ­ναυ­λία που τα εί­χε ό­λα: με ρυθ­μούς που ξε­κι­νού­σαν α­πό τη ρέ­γκε και τον Μπο­μπ Μάρ­λεϊ, συ­νέ­χι­ζαν με χέ­βι μέ­ταλ των ΑC/DC και κα­τέ­λη­γαν σε έ­να ρα­γδαίο λυ­τρω­τι­κό τσι­φτε­τέ­λι. Πά­νω α­π’ ό­λα ό­μως κυ­ριαρ­χού­σαν με­γά­λες δό­σεις δη­λη­τη­ριώ­δους χιού­μο­ρ, πη­γαίος αυ­το­σαρ­κα­σμός, κι­τς αι­σθη­τι­κή, α­χα­λί­νω­τος ε­ρω­τι­σμός, παι­γνιώ­δης διά­θε­ση κι έ­να α­να­τρε­πτι­κό κέ­φι που ξε­σή­κω­σε το κοι­νό. Τρα­γού­δια ό­πως «Το υ­πο­νοού­με­νο», «Η οι­κο­δο­μή» και «Σαν τη θεία στα ρη­χά» έ­χουν τό­σο έ­ξυ­πνο, σα­τυ­ρι­κό στοί­χο που σε α­φή­νουν ά­ναυ­δο. Το κυ­ριό­τε­ρο ό­μως ε­πί­τευγ­μα, για το ο­ποίο ο Μπά­μπης θα γρα­φεί με χρυ­σά γράμ­μα­τα στην Ιστο­ρία της Μου­σι­κής, εί­ναι ό­τι α­πε­νο­χο­ποίη­σε το σκυ­λά­δι­κο, το έ­βα­λε σε συ­ναυ­λια­κούς χώ­ρους και έ­δω­σε την ευ­και­ρία στο νε­α­νι­κό κοι­νό του να ξε­σα­λώ­σει λι­κνι­ζό­με­νο. Κι οι δια­σκευές που ε­πέ­λε­ξε να πα­ρου­σιά­σει εί­ναι α­πο­κα­λυ­πτι­κές των α­να­τρε­πτι­κών προ­θέ­σεών του: «Νά­χαν οι καρ­διές α­μπά­ρες», «Γκρέ­μι­στα, γκρέ­μι­στα» και ο ύ­μνος «Θα πά­ρω φό­ρα, θα τα γκρε­μί­σω» που τρα­γού­δη­σε η Μαί­ρη Μα­ρά­ντη, στην ται­νία του Πα­ντε­λή Βούλ­γα­ρη «Όλα εί­ναι δρό­μος» ό­ταν ο Γιώρ­γος Αρμέ­νης γκρέ­μι­ζε το ε­παρ­χια­κό σκυ­λά­δι­κο «Βιετ­νάμ»! Η συ­ναυ­λία, βέ­βαια, δεν μπο­ρεί πα­ρά να εί­χε ε­πα­να­στα­τι­κό φι­νά­λε, ό­ταν το κοι­νό κα­τέ­κλυ­σε την σκη­νή και περ­νώ­ντας χέ­ρι με χέ­ρι το μι­κρό­φω­νο τρα­γού­δη­σε τον ύ­μνο της νέ­ας διε­θνούς «Για ε­πα­νά­στα­ση λέω»!
Υ.Γ. Ο Μπά­μπης Μπα­τμα­νί­δης α­ντεν­δεί­κνυ­ται σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις συ­ντρό­φων και συ­ντρο­φισ­σών, ό­που κυ­ριαρ­χεί η πο­λι­τι­κή ορ­θό­τη­τα, η σο­βα­ρο­φά­νεια, οι α­κραίες φε­μι­νι­στι­κές α­ντι­λή­ψεις, η έλ­λει­ψη χιού­μορ κι η αι­σθη­τι­κή του «έ­ντε­χνου» που πε­ριο­ρί­ζε­ται με­τα­ξύ Πλιά­τσι­κα και Αλκί­νοου Ιωαν­νί­δη.

Ο δι­κη­γό­ρος του δια­βό­λου

 http://www.epohi.gr/portal/stiles

ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΥΑΔΙΚΟ

Έκανες maybe στο event
Τώρα για μένα είσαι dead
Κι αν με τα Like προσπαθείς
Δεν θα σου πω να ξαναρθείς

Δεν υπάρχεις πια για μένα
Όλα είναι ένα ψέμα
Και συζήτηση ουδέν

111 0 (ένα ένα ενά μηδέν)

Δεν υπάρχεις πια για μένα
Σβήνω όλα τα γραμμένα
Το delete οριστικό
Στο system το δυαδικό

Και μην τολμήσεις request
Πια της καρδιάς δεν είμαι guest
Αλλού να πας για να κλαφτείς
Ούτε το Poke να μην σκεφτείς

Δεν υπάρχεις πια για μένα
Όλα είναι ένα ψέμα
Και συζήτηση ουδέν
111 0 (ένα ένα ενά μηδέν)

Δεν υπάρχεις πια για μένα
Σβήνω όλα τα γραμμένα
Το delete οριστικό
Στο system το δυαδικό

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΔΗΜΟΣΙΩ

Ειλικρινά το δράμα των γονέων που δεν έχουν να πληρώσουν το ιδιωτικό σχολείο  των παιδιών τους, με έχει συγκλονίσει. http://www.seleo.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=68354:2012-09-04-08-23-12&catid=74:sites&Itemid=54

Ένα δράμα το οποίο μόνο ένας Ευριπίδης θα μπορούσε να διηγηθεί, αλλά από την στιγμή, που λείπει στην Παναγία Σουμελά για προσκύνημα,  αναλαμβάνει ο Μπατμανίδης  το χρίσμα της αφήγησης… Επειδή όμως  τα πολλά λόγια είναι φτώχια (ξουτ ξουτ ξουτ μακρυά από μας), ας αφήσουμε τα λόγια του ποιητή να μας νουθετήσουν

ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ : Τι συμφορά με βρήκε, μεγάλο το κακό

Δεν έχω να πληρώσω το ιδιωτικό

Και τώρα τo παιδί  μου σαν τους κοινούς θνητούς

Θα πάει σε δημόσιο μαζί με τους πτωχούς

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ: Που θα με πας μπαμπάκα μου για δε μου λες πατέρα

Γιατί αργεί το  σχολικό θα χάσουμε την μέρα

Που ‘ναι όλοι οι φίλοι μου η Τζένη ο Ριρής

Άντε λοιπόν πατέρα μου, μην με καθυστερείς

ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ : Μα δεν υπάρχει ιερό, μα δεν υπάρχει όσιο

Να στείλω το παιδί μου , εγω βρε στο δημόσιο

Που το στελνα μπαλέτα πιάνα και γαλλικά

Ασχέτως άμα ζούσαμε όλοι με δανεικά

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ: Τι είναι όλοι αυτοί πατέρα μου δεν μοιάζουν με ανθρώπους

Ένας με είπε ρε, δεν τους μαθαίνουν τρόπους

Πάρε με σε παρακαλώ, ναι πίσω στο σχολείο μας

Και ας χρωστάμε ειλικρινά  ως και  τον Μιχαλιώ μας

ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ : Τι συμφορά με βρήκε γιατί σε μένα θέε μου

Μα τι δεν έκανα καλά, όχι στα αλήθεια πε μου

Που άπλωνα τα πόδια μου, έξω απ’το παπλωμά;

Αφού έτσι καλύτερα ήταν το ξάπλωμα

ΧΟΡΟΣ: Για αυτό λοιπόν αντίσταση, να βγούμε όλοι στους δρόμοι

Ποιος ξέρει ποσά δεινά  , θε να μας βρουν ακόμη

Θα κόψουν τα μπουζούκια μας και όλο το ευ ζην μας

Γι αυτό λοιπόν αντίσταση ν’ ακούσουν την φωνή μας

Μα πιο πολύ ΔΗΜΑΡ

Κρύο…καιρός για τρίο…Νταξ δεν χειμώνιασε ακόμη, αλλά και ποιος θα θελε. Εμείς που είμαστε του γούτσου γούτσου θα λέγαμε ναι. Γι αυτόν τον λόγο γράφτηκε και το παρακάτω κομμάτι. Για το γούτσου γούτσου  και μάλιστα σε 3D, για να μην μας έχουν και για τίποτες τριτοτέταρτους, καθότι ακολουθούμε τις σεξελίξεις πιστά(και στην πίστα).Α!  και δεν είναι μοφμή για τίποτα μέρα που είναι (3 του Σεπτέμρβη να περνάς). Αυτό θα ήθελε και το πολυαγαπημένο μας ΠΑΣΟΚ…

 Τι πάει να πει, ότι δεν προχωράει
Αφού το ξέρουμε καλά όλοι μαζί
Στους δύο ο τρίτος σου λέω πως χωράει
Κάν’ το βρε σήμερα, για αύριο ποιος ζει

Είσαι μωρό μου για μια συνεργασία
Εγώ εσύ κι η φίλη σου στα τρία
Γουστάρω να μαστε το πιο τρελό ζευγάρ

ΝουΔού ΠΑΣΟΚ μα πιο πολύ ΔΗΜΑΡ

Τι πάει να πει βαθαίνουν οι αρνήσεις
Κι ότι ανάμεσα υπάρχουν διαφορές
Μια ευκαιρία σαν κι αυτή μην την αφήσεις
Αφού καρδούλα μου δεν ζούμε δυο φορές

Είσαι μωρό μου για μια συνεργασία
Εγώ εσύ κι η φίλη σου στα τρία
Γουστάρω να μαστε το πιο τρελό ζευγάρ
ΝουΔού ΠΑΣΟΚ μα πιο πολύ ΔΗΜΑΡ