ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ thinkfree.gr

Κορίτσια… ο Μπάμπης (Μπατμανίδης)!!!

Συνέντευξη στην Ελένη Σκάρπου / elenitsask@yahoo.gr, f/b Eleni Skarpou, eliaskarpou.blogspot.com
Τόπος: Στο AC/NC ανάμεσα σε κοκοφοίνικες και mohito με γεύση ρυζόγαλο!
Χρόνος: Ήταν πρωί τ’ Αυγούστου ψηλά στη ροδαυγή και μαύρα μεσάνυχτα ταυτόχρονα!
Σκοπός: Να αγιάσουμε τα μέσα… και τα έξω!
Σίγουρα δεν ήταν τυχαίο, οπωσδήποτε ήταν μοιραίο, αλλά πρωτίστως ήταν καρμική η στιγμή που τον είδα στην σκηνή, όπως και το γεγονός πως αποφάσισα να γράψω τη συνέντευξη του σήμερα, χωρίς να ξέρω ότι είναι τα γενέθλια του. Δυστυχώς ούτε λαδώνοντας δεν κατάφερα να μάθω τα πόσα κλείνει και σταμάτησα την προσπάθεια. Για τους κολλημένους με τα άστρα… σας ενημερώνω ότι πρόκειται για παρθενάκι του τρίτου δεκαημέρου, ενδεχομένως με ωροσκόπο τοξότη ή ιχθύ, τάσεις τελειομανίας, δημιουργικότητα και καλλιτεχνική προδιάθεση! Πάνω στο μουσικό πάλκο? Ούτε χάρμα, ούτε οπτασία, ούτε πανδαισία… θα έλεγε κανείς πως αυτές οι λέξεις είναι μίζερες. Περισσότερο θα του ταίριαζε το… «σκέτη απόλαυση», «κύριε πρέσβη μας κακομαθαίνετε», «λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή». Δεν του ζήτησα βιογραφικό, αφού κάθε συνάντηση μαζί του είναι μια καινούρια εμπειρία, ένας ξεχωριστός ρόλος κι όλα θυμίζουν το «πάλι ξεκίνημα νέοι αγώνες». Παρ’ όλ’ αυτά θέλησα απεγνωσμένα να μου αποκαλύψει ποιανού το βιογραφικό θα ήθελε να ήταν δικό του. «Μήπως θες το τηλέφωνό μου? Το πουκάμισό μου? Τίποτες? Τι να σου πω…Πρέπει να γίνω Γιωργάκης Παπανδρέου για να με δώσεις σημασία? Επειδής αυτός όχι μόνο οικοδομές… χώρες και ηπείρους γκρεμίζει…Έχω καμιά ελπίδα?» μου λέει ο θρυλικός Μπάμπης Μπατμανίδης. Μιλώντας για μουσική, τραγούδια και ελπίδα με έναν τόσο θετικό και αισιόδοξο άνθρωπο, διαλύεται επί τόπου κάθε κακό μάτι που έχει πέσει πάνω σου και βλέπεις τον κόσμο ξάστερα.

Το ποιόν του… σκέτη ποίηση!
Με καταγωγή από τις αλησμόνητες πατρίδες και συγκεκριμένα την Γκοθαμσιτιζούντα, ξεδιπλώθηκε στα μάτια μου μπροστά, μετά ξαναδιπλώθηκε και μπήκε στο συρτάρι με τα φρεσκοσιδερωμένα. Αν λάβει υπόψη του κανείς ότι δεν τον ενοχλούν τα φώτα της δημοσιότητας, γιατί απλά δεν έχει καράφλα, κι ότι πριν βγει στα live κάνει τον σταυρό του και παρακαλά τον Θεό να του κάτσει η τριαδούλα που έπαιξε στο στοίχημα, τότε σίγουρα θα καταλάβει ότι έχουμε να κάνουμε με έναν animateur με διαφορετική αισθητική. Έτσι τον αποκάλεσα και δεν με μίσησε, δεν με έβρισε, δεν με έστειλε στον αγύριστο. Ίσα ίσα… γυρίσαμε παρέα στο πιο κρυφό του όνειρο. «Μια μεγάλη συναυλία με τον Πέτρο Γαϊτάνο και την Αρετή Κετιμέ, για τις χαμένες παρτίδες τάβλι, των παιδιών που αφοσιώθηκαν με ζήλο σε αυτό το σπορ στα φοιτητικά τους χρόνια και τώρα αναγκάζονται να μεταναστεύσουν εκεί όπου μόνο τις πόρτες γνωρίζουν». Δεν είχα ξανακούσει τέτοιου είδους όνειρο, αλλά και η λαχτάρα του να κάνει video clip στον Περισσό με αιφνιδίασε όπως η σημερινή ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. «Το ξέρω ότι θα φανώ λίγο βιτσιόζος, αλλά θα πω στον Περισσό…και που ξές αν είμαι τυχερός μπορεί και να συναντήσω τον Νίβο». Φτάνοντας στα εσώρουχα της ψυχής του, πιαστήκαμε –όχι στα χέρια- στη μουσική. «Η μουσική είναι μία, μία και τέταρτο το πολύ, την ώρα που συνήθως βγαίνουμε στην πίστα. Σε σύνορα δεν σκοντάφτει, αλλά καμιά φορά θα πρέπει να είμαστε προσεχτικοί με τα σκαλοπάτια πριν ανεβούμε». Κι ο μεγαλύτερος του φόβος, εκτός από τον εαυτό του; «Να πετύχω»!

Σύριζα μωρό μου σύριζα…
Φανερά προσκολλημένη στα πολιτικά και με την σφραγίδα του Έλληνα μπουχτισμένου, θεώρησα ότι το τραγούδι του «Σύριζα, μωρό μου σύριζα» θα είχε κάτι παραπάνω από πολιτικές προεκτάσεις. Και δεν έπεσα έξω… έπεσα έξω από τα νερά μου, μαθαίνοντας πως γράφτηκε! «Όπως όλα τα τραγούδια, με πόνο, περισυλλογή, αυταπάρνηση κι ένα Μοχίτο, διότι η αριστερά κι η πρόοδος πάντα γοητευόντουσαν ιδεολογικά από τα όσα συμβαίνουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού». Μεταξύ Ατλαντικού και Θερμαϊκού οι αποστάσεις έγιναν γυαλί. Ο Νταλκαδιάρης των δύο Ηπείρων και των πέντε Θαλασσών (τίτλος απονεμημένος στον Μπάμπη με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα) μου άνοιξε δρόμο να διαβώ. «Νταλικαδιάρης είναι το ορθότερο, διότι τα παιδιά που γράφουν χιλιόμετρα στηρίζουν εδώ και χρόνια και μεταφέρουν τον λόγο μου μέσα στα κοντέινερς». Όσο για τις θάλασσες; «Εγώ μια Θάλασσα ξέρω, αυτή της Χαλκιδικής…». Σκέφτηκα… δεν με παίρνει, ας το γυρίσω στο συναίσθημα. Και πως παθαίνει έρωτα ο Μπάμπης; (Άκου Μπάμπης;;;) Απάντηση όχι αναμενόμενη, αλλά με τάσεις αποκατάστασης της φήμης ότι τα αρσενικά είναι αναίσθητα. «Άσχημα, όπως αποτυπώνετε εύσχημα μέσα από τα τραγούδια μου». Θυμήθηκα αμέσως το «Της αγάπης σου τα σπρεντ», «Η αγάπη σου είναι γιαρμάς», «Το υπονοούμενο». Και λίγο παραπέρα το ο Μπάμπης Μπατμανίδης βλέπει την τέχνη μέσα από την κοινωνία. Ρώτησα: «Ηθοποιός σημαίνει φως. Τραγουδιστής σημαίνει»; Μου απάντησε: «Τραγουδιστής σημαίνει νερό…Τώρα το τηλέφωνο μάλλον κι οι δύο το χουνε κομμένο…» και κάπως έτσι συνεννοηθήκαμε τα μάλα!

Τώρα που ανοίγει ο καιρός… πανικός… πανικός!
Μπορεί εμένα οι φίλοι μου να είναι μαύρα πουλιά και σύρματα τεντωμένα, αλλά οι φίλοι του Μπάμπη είναι κλασικοί με την γνωστή φράση στο στόμα: «Τι λέει ρε μ@λ@κ@» και τέτοια…». Πάντως φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι λένε πως γεννήθηκε για το τραγούδι. «Έτσι είναι, αλλά το τραγούδι δεν το ξέρει αυτό» σπεύδει και μιλά. Όταν του μιλάνε στον πληθυντικό πάντως δεν έχει θέμα, αρκεί να είναι κι άλλοι μαζί του κι αν έστηνε λαϊκό τσαντίρι θα έφτανε μέχρι το νησί «AC/NC». Δεδομένης της ροκιάς που κρύβει μέσα του, ο επόμενος σταθμός μας ήταν οι πολιτικοί. «Θα ήθελα να τους αφιερώσω, κάτι που με αφιέρωνε η Σούλα κι όλα τα κορίτσια από την βιοτεχνία, ένα βαθιά επαναστατικό άσμα, ενός εξαίρετου Καλλιτέχνου εν ονόματι Κορνήλιος, με τον τίτλο «Σπίρτο και Βενζίνη» http://youtu.be/F-r2hSp2ORI το οποίο -σου δίνω κι είδηση τώρα- μπορεί να ενταχθεί και στο πρόγραμμά μας, ως follow up, του «Γλυκέ μου Αναρχικέ». Οι αφιερώσεις δεν σταμάτησαν εδώ, γιατί ο Μπάμπης είναι xxx-large. «Τώρα που ανοίγει ο καιρός… πανικός… πανικός… θα το χάριζα σε όλους αυτούς που εύχονται «καλό χειμώνα» μετά τον δεκαπενταύγουστο». Ουπς, μας τσάκωσε, αλλά τουλάχιστον τσιμπήσαμε την αφιέρωση και την κατάπιαμε μονορούφι.
Μου είπε… την τελευταία λέξη!
Μου απάντησε νύχτα, καθιστός για ολάκερα λεπτά με τον δείκτη του ρολογιού να σκούζει από λατρεία και βαλμένος στο συννεφάκι του ειδικά για μένα, γι’ αυτό και ο επίλογος του ανήκει δικαιωματικά… γιατί αυτός είναι ο Μπάμπης Μπατμαν-ίδης που όλοι αγαπήσαμε…
«Καληνύχτα, την αγάπη σας στην ορχήστρα μας, την οποία και μπορείτε να συναντήσατε το Σάββατο 15 Σεπτέμβρη στα μπαρς Βιετνάμ και Ορυχείο(ταυτόχρονα) στην Καβάλα. Από εκεί και πέρα μετά τον δίσκο μας «30 χρόνια αποτυχίες», που δεν έχει κυκλοφορήσει, σκεφτόμαστε να περάσουμε και στο επόμενο μας βήμα και να μην κυκλοφορήσουμε τον δεύτερό μας δίσκο «Μια ζωή στον πάγκο».

 www.thinkfree.gr